กว่าจะรู้เท่าทันหัวใจ

ยิ่งผลักไส ยิ่งใกล้ชิด

เขากับเธอสุมหัวและร่วมมือกันเพื่อหนีการแต่งงาน

.......................

นราวิชญ์ยืนขึ้น เดินตรงมาหาคนทั้งสอง แล้วกอดอกมองด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ชุดอะไร ยังกะบิกีนี่” ปากเขาอีกนั่นแหละ

“บิกีนี่อะไรคะ กระโปรงลากยาวขนาดนี้”

ใช่ ลากยาวไปจนเกินน่องนิดหน่อย แล้วด้านบนก็แหวกลงจนเกือบเห็นเนินเนื้อของวัยสาว มันจะต่างอะไรจากบิกีนี่ ใช่ไหม?

“มันสั้นไป” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น และท่าทางว่ามันค่อนข้างทำลายบรรยากาศของเสียงหัวเราะต่อกระซิกเมื่อกี้ให้มลายหายไป สีหน้าของคุณครูหนุ่มเกิดซีดเผือด เพราะความคิดอันต่างกันสุดขั้วกับแฟนหนุ่มตัวจริง

“แล้วนี่...” นราวิชญ์ปัดเอามือของคุณครูหนุ่มออกจากการมวนผมค้างไว้ของพลอยไพลิน กระเถิบกายเข้าไปยืนแทรกซ้อนหลังของหญิงสาวแทนอีกคน ที่ต้องขยับออกทันที เมื่อถูกเขี่ยออกอย่างซึ่งๆ หน้า

“ผมยาวน่ารักกว่า จะไปม้วนเป็นคุณยายพันปีทำไม”

นั่นไง คำพูดของเขามันน่าฟังซะที่ไหน พลอยไพลินหุบยิ้มพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาไม่ชอบใจผ่านหน้ากระจก มองการสางผมของเธอด้วยมืออันเทอะทะของเขา สุดท้ายผมเธอก็ยุ่งเหยิงราวเพิ่งไปสู้รบปรบมือกับใครมา ยิ่งกว่าคนบ้าเสียสติซะอีก

“ถ้ามีหวีนะ รับรองดูดีกว่านี้” เขายังคงคลึงเอาผมของเธอไว้ และก็พบว่าพลอยไพลินมีอาการขัดขืน “พี่หนุ่ม ปล่อยค่ะ มันสวยซะที่ไหนคะ” เธอรีบลูบเอาผมของตัวเองให้เรียบร้อย สายตายังคงมองเขาอย่างเคืองๆ นราวิชญ์ไม่คิดจะถอยห่างกาย เขาจับเอาบ่าของเธอไว้ทั้งสองข้าง แล้วกระชับให้แผ่นหลังของเธอชิดติดกับตัวเขา

“ก็สวยกว่าเอาผมม้วนขึ้นเป็นไหนๆ”​ เขาเถียงเธอจากหน้ากระจกเช่นกัน มองสบตาเอาเรื่องของเธออย่างไม่ลดละ พลันคิดขัดใจด้วยว่าก่อนหน้ากับทามะ เธอยังยิ้มถูกใจอยู่เลย ทีกับเขาเธอกลับทำเหมือนเขาทำผิดมหันต์

“มันขึ้นอยู่กับชุดด้วยค่ะพี่หนุ่ม อย่างชุดนี้...”

“ไม่สวย!” เขาสวนคืนด้วยน้ำเสียงเข้มงวด และยิ่งเธอทำหน้าว่าไม่พอใจเท่าไหร่ เขาก็เผลอบีบเอาไหล่เธอให้แรงขึ้นเท่านั้น ดวงตาจับจ้องไปยังตาสีดำคู่สวยผ่านกระจกอย่างไม่คิดเกรงกลัวเช่นกัน

“แต่พลอยคิดว่าสวย เหมาะกับพลอยค่ะ”

“นั่นเรื่องของพลอย แต่ไอ้ชุดบ้าๆ นี่ เปิดเกินไป เกินงาม พี่มีสิทธิ์ที่จะอนุญาตเพราะพี่เป็นแฟนพลอย” เขากระซิบเบาๆ แต่ดวงตาจ้องมองตากลมใสนั้นอย่างท้าทาย “ไปถอดออกซะ เดี๋ยวพี่จะหาชุดที่เหมาะกับเธอกว่านี้”