เพราะไอรัก ยังโอบล้อมหัวใจ

“เอิร์นยังต้องทำงานให้พี่อยู่นะครับ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับนำแขนสองข้างขวางตัวหญิงสาวไว้ยังที่นั่ง

“สอนเปียโนน่ะเหรอคะ”

“รับลูกพี่อย่างที่เราตกลงกันไว้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”

“เอิร์นว่า พี่ธีไปคุยกับเมียเก่าพี่ก่อนไหมคะ”

“พี่เป็นเจ้านายของเอิร์น” เขากล่าวเสียงเรียบหากแต่มั่นคง หญิงสาวจึงได้แต่นิ่วหน้า ในวันที่เจอพริมสั่งไว้นั้นอัญญาณีก็ยอมรับเหมือนกันว่าค่อนข้างน้อยใจและเคืองอยู่บ้าง แต่เมื่อมองหน้าเด็กสองคนที่ขาดแม่มานานหลายปี มันก็เกิดทำให้หล่อนเห็นใจและยอมรับว่าคนเป็นแม่มีสิทธิ์มากกว่า แม้ว่าธีรภัทรจะไม่ได้สั่งไว้ก็ตาม ยังไงเสียแม่ก็คงดูแลลูกของตัวเองได้ดีพอสมควร

“นั่น...” หญิงสาวเอียงคอมองไปยังสถานที่โดยรอบ เพื่อให้มั่นใจว่าน้ำพั้นช์หรือแพรไหมจะไม่มาได้ยิน เพราะไม่อยากจะให้เด็กรู้ว่าตอนนี้ผู้ใหญ่กำลังแตกคอกันอยู่

“พี่พริมเป็นแม่นะคะ เอิร์นก็แค่พี่เลี้ยงในยามฉุกเฉิน”

“แต่พี่มีสิทธิ์ในตัวลูกพี่แต่เพียงผู้เดียว”

“เรื่องนี้เอิร์นไม่ทราบค่ะ ในเมื่อแม่มายืนยันจะรับลูกตัวเอง เอาลูกตัวเองไป เอิร์นจะไปห้ามได้เหรอคะ เอิร์นเป็นคนนอก” หญิงสาวย้ำคำพูดหนักแน่นให้เขาเข้าใจเช่นกัน ไม่ว่าจะยังไงหล่อนก็คือคนนอกอยู่วันยังค่ำสำหรับครอบครัวสี่คนพ่อแม่ลูกนี้

“แต่เอิร์นคือคนที่พี่ไว้ใจให้ดูลูกพี่”

หญิงสาวทำหน้าว่าไม่เข้าใจซะทีเดียว ถ้าหากเขาพูดแบบนั้น นั่นก็หมายความว่าเขาไม่ไว้ใจแม่ของลูกอย่างนั้นเหรอ

“พี่ธี”

“อย่าให้พี่ต้องอธิบายมากเลยเอิร์น พี่ขอร้อง ต่อให้นั่นคือแม่ แต่เขาเคยทิ้งพี่กับลูกไป แล้วจู่ๆ ก็อยากจะมาดูแลลูก มันฟังดูแล้วแปลกพิลึก”

“คนกลับใจได้มีเยอะแยะไปค่ะ”

“แต่ไม่ใช่พริม”