แก้วตาของอารีย์

แก้วตามีท่าทางหวาดกลัว อารีย์รับรู้ความรู้สึกของลูกได้ เพราะตัวน้อยมีอาการสั่นเทาไปทั้งตัว แต่อารีย์ก็รู้ว่าการขัดใจเขาตอนนี้ รังแต่จะสร้างเสียงดัง มีปากมีเสียงและจะทำให้แก้วตาหวาดกลัวหนัก เธอจึงเลือกที่จะเดินมานั่งตามคำสั่งของเขา และยอมให้เขาอ่านหนังสือให้ลูกสาวฟัง โดยที่แก้วตานั้นเอาแต่ก้มหน้างุด ทำสีหน้าไม่พอใจส่งไปให้ภูมิพัติอยู่เรื่อยๆ

“แก้วตา เวลาพ่ออ่านหนังสือให้ฟัง ทำไมต้องทำหน้าบึ้ง”

“คุณภูมิคะ” อารีย์ชักจะไม่ไว้ใจในน้ำเสียงที่เริ่มห้วนและเอาเรื่องของภูมิพัติเช่นกัน ทำให้เธอต้องเรียกชื่อเขาไว้บ้างเพื่อเตือนสติต่อให้ไม่สมควรแต่เธอก็ต้องทำ

“ฉันเป็นพ่อนะอารีย์ มีสิทธิ์ที่จะสั่งสอนลูก จะว่าไปแม่ฉันก็พูดถูกนะ เธอเลี้ยงลูกตามใจ ไม่ดุไม่ว่าสักคำ แบบนี้โตขึ้นจะเอาแต่ใจมาก แล้วเธอจะลำบาก”

“เหมือนคุณใช่ไหมคะ” อารีย์ไม่สามารถยับยั้งการโต้เถียงได้ แล้วกอดเอาลูกสาวไว้แน่น เพื่อให้แก้วตาได้รู้ว่าไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะอยู่ข้างลูกของเธอ

“เธอว่าอะไรนะ” ภูมิพัติถลึงตามองอารีย์คนที่ไม่เคยกล่าวคำคัดค้านอะไรออกมาเลยสักครั้ง หากแต่ครั้งนี้กลับกล้าดี

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ในที่สุดอารีย์ก็ขอโทษเขาจนได้ แม้ว่าเธอคิดว่าจะไม่ทำก็ตามที

ภูมิพัติถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างไม่พอใจระคนพยายามระงับความโกรธและความไม่พอใจของตัวเองไว้ด้วย

“เอาละ พาลูกนอนซะ ฉันไม่กวนแล้ว” เขายื่นมือมาลูบเอาศีรษะน้อย ที่พอสัมผัสได้ว่ามีมือของคนเสียงดุลูบมาตามศีรษะของตัวเอง มันก็ยิ่งทำให้แก้วตาไม่พอใจและปัดเอามือของเขาออกไปเสียให้พ้นตัวเอง สายตาที่ส่งมาให้นั้นโกรธจัด มองเห็นแค่ตาขาวด้วยซ้ำ

“แก้วตา!” อารีย์เอ่ยขึ้นเสียงเข้ม “ขอโทษพ่อสิลูก”

“ไม่!” แก้วตาส่งเสียงแหลมๆ ไปหา ทำท่าทางก้าวร้าวไม่ยำเกรงมาให้แม่ของตัวเองอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นั่นทำให้อารีย์ตกใจมาก เธอจึงจับเอาบ่าน้อยสองข้างไว้มั่น มองดูดวงตาสีแดงใบหน้าบึ้งตึงนั้นอย่างเอาเรื่อง อารีย์ไม่เคยทำอาการแบบนี้ใส่ลูกของตัวเองเช่นกัน

“ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงขึงขังทำให้แก้วตาเริ่มเบะปาก มุมปากน้อยสองข้างสั่นระริกและแล้วก็ร้องไห้โฮขึ้นมา

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตาขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้นะ และห้ามทำแบบนั้นกับพ่ออีก” อารีย์ดุลูกสาวเสียงวางอำนาจอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำให้คนตัวน้อยหันไปขอโทษทั้งที่ยังร้องไห้ทำให้ฟังไม่ได้ศัพท์

หลังจากนั้นก็หันมากอดแม่ไว้มั่นอีก ส่วนภูมิพัติก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องนอนไปปิดประตูเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง อารีย์ก็ปล่อยให้นำ้ตาไหลรินลงมาอาบแก้ม กอดเอาลูกสาวไว้แนบแน่นและจูบไปยังกระหม่อมน้อยเบาๆ

“แม่ขอโทษลูก แม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่รักหนูนะลูกแม่รักหนูคนเดียว” เธอพร่ำพูดเบาๆ โอบกอดปลอบประโลมลูกสาวให้หายร้องไห้ ที่อารีย์ทำทุกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของแก้วตา เพราะตอนนี้อารีย์ยังหาที่ไปไม่ได้ เธอจึงต้องยอมให้เขาโขกสับตามอำเภอใจ



* * *



นิยายชุด วาระแห่งรัก



เรื่อง 1. กับดักรักบอสเจ้าเล่ห์ ( ปรเมศ & ชนาธินาถ )



เรื่อง 2. แก้วตาของอารีย์ ( ภูมิพัติ & อารีย์ )