บ่วงบุญ

อิสรภาพคือสิ่งที่เธอต้องการ

.....



ราเมศจับเอาไม้เท้าแล้วก้าวช้าๆ ไปยังโซฟาที่หญิงสาวนอนขดตัวอยู่พร้อมกับตุ๊กตาตัวน้อยที่กอดไว้แน่นเหมือนทุกคืน

ไลลักลืมตาขึ้นหลังจากที่หลับตาลงไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเองละมัง แต่พอมองในความสลัวว่ามีร่างของใครสักคนนั่งอยู่ตรงปลายเท้าของหล่อน ตอนแรกหญิงสาวตกใจตัวชาวาบ อดคิดพิเรนทร์ไม่ได้แต่เมื่อตั้งสติได้ว่าน่าจะเป็นใคร มันก็ทำให้หล่อนต้องรีบดีดตัวนั่ง แล้วกระถดตัวหนี พร้อมกับตุ๊กตาในมือยังคงกอดไว้แน่นแม้มันจะตัวเล็กก็ตาม ทุกครั้งที่กอดตุ๊กตา ไลลักจะรู้สึกปลอดภัย หากแต่ครั้งนี้หล่อนไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย เพียงเพราะเจอสายตาที่เขามองมา

“จะหนีทำไม” เขาทำเสียงหงุดหงิดรำคาญส่งมาให้จากความมืดสลัว

“แล้วคุณมาตรงนี้ทำไม ฉันกำลังนอน”

“ตื่นมาแล้วเมียไม่อยู่ที่เตียงก็เลยจะมาตามให้ไปนอนด้วยกัน” เขาพูดหน้าตาเฉย ถ้าหากมันไม่มืดอย่างที่เป็นอยู่ไลลักคงได้เห็นรอยยิ้มยียวนจากดวงตาเขาแล้ว

“ฉันนอนที่นี่ทุกคืน นอนมาตั้งแต่ที่เราแต่งงานกันแล้ว คุณจะมาถามอะไรอย่างนั้น”

“ไม่ได้ถามสักหน่อย ฉันบอกว่าจะมารับเมียไปนอนที่เตียงด้วยกัน” เขารวบเอาข้อมือหล่อนไว้ แล้วมืออีกข้างของหญิงสาวก็จิก ข่วนมายังมือของเขา

“ฤทธิ์เยอะจังเลยนะไลลัก!”

“งั้นก็ปล่อยสิ ไม่งั้นฉันกัดจริงๆ ด้วย”

เขายื่นหน้ามาใกล้อย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวกับคำขู่นั้นเลยสักนิด มุมปากหยักฉีกยิ้มพร้อมกับเสียงหัวเราะหึในลำคออย่างกับว่าสิ่งที่หล่อนบอกนั้นมันเป็นเรื่องไร้สาระ

“ก็กัดสิ...ฉันจะได้กัดคืนแล้วเราจะได้เปลี่ยนกันกัด แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะถ้าหากฉันได้กัดคืนละก็ ฉันจะไม่กัดอย่างเดียว จะดูดจะดึงให้ปากเธอเจ่อไปเลย จะลองอีกไหม”