หมอกบังแสง

บ้าที่สุด เธอรับปากกับทางผู้ใหญ่ ว่าจะเข้ามาช่วยฉุดให้เขาพ้นจากเรื่องทุกข์โศก รอยยิ้มของเขาที่หายไปเป็นปีเริ่มกลับมาอีก ผ้าม่านที่ปิดไว้ในยามที่เขาอยู่ในห้อง ตอนนี้เขาเปิดมันเองกับมือ ภารกิจของเธอสำเร็จแล้วก็น่าจะว่าได้ หากแต่หัวใจของเธอกลับห่อเหี่ยวไปทุกขณะ เธอไม่รู้ว่าใครกันแน่จะเศร้ากว่ากัน ตั้งแต่แต่งงานกับเขามา เธอไม่พบความสุขอีกเลย นอกจากความทุกข์ที่เข้ามาสะกิดอยู่เรื่อยๆ
คนที่เธอกำลังให้การช่วยเหลือกำลังหายดี แต่เชื้อโรคแห่งความเจ็บปวดกลับสาดซัดเข้าหาเธอแทน
“บัวชอบผมจริงๆ เหมือนที่เพื่อนๆ มันพูดกันใช่ไหม”
ธัชธาอยากจะบ้าตายกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ การเห็นน้ำตาของบัวรินมันตอกย้ำให้เขารู้ว่าเขาไม่สามารถเป็นสามีที่ดีของใครได้เหมือนอย่างที่แม่เคยตราหน้าไว้
ตอนที่เขามีวาสิตา เขาก็มักจะเห็นน้ำตาของวาสิตาอยู่บ่อยๆ เพราะความหึงหวง และกลัวว่าจะเสียเขาไป ทั้งที่เขาก็ทำดีที่สุด รักภรรยาที่สุด ทุกอย่างที่หาให้ได้เขาก็พร้อมจะทำ กระนั้นเขากับวาสิตาก็มีปากเสียงกันอยู่เรื่อยๆ อย่างหาสาเหตุไม่ได้
“เรื่องมันผ่านมาแล้วเก้า ปล่อยบัว” เธอพยายามสลัดตัวเองออกจากอ้อมกอดสามี ที่เขายิ่งกอดแน่นมากขึ้น “บัวฟังผมหน่อย”
“ไม่ฟัง ปล่อยนะไม่งั้นบัวกัดจริงๆ ด้วย”
แต่ก่อนที่เธอจะได้กัดเขาอย่างที่ข่มขู่ ดูเหมือนว่าเขาจะเร็วกว่า โดยการก้มหน้ามาหาและบดจูบไปยังเรียวปากร้ายของเธอ ต่อให้จะถูกเธอกัดจริงๆ แต่ธัชธากลับไม่หยุดจูบอย่างที่ตั้งใจ
ทั้งการจูบที่ทำให้เขาหวั่นไหว ทั้งคำว่าหย่าที่ตอกย้ำให้เขารู้ว่าจะไม่ยอมแพ้กับการดูแลใครสักคนในชีวิต นั่นทำให้เขาไม่สนใจกับความเจ็บที่เธอมอบให้
“อื้อ…” สุดท้ายแล้วบัวรินนั่นเองที่เป็นฝ่ายแพ้ แพ้ความหวานละมุนที่เขาไม่คิดจะหยุด เธอถูกเขาอุ้มขึ้นแล้วนำไปวางยังที่นอน ตามมาด้วยร่างของสามี
“เจ็บหรือเปล่า” เธอถามเขาทั้งน้ำตา ดันเอาหน้าอกแกร่งของสามีไว้ เมื่อพบว่าเลือดยังคงไหลอยู่ตรงริมฝีปากหยักได้รูป
“บัวเจ็บมากกว่าผม”
บัวรินเช็ดเอาเลือดออกให้ ส่วนเขาก็เช็ดน้ำตาออกให้กับเธอเช่นกัน จากนั้นมือสองข้างของเขาก็รวบข้อมือของบัวรินไว้เหนือศีรษะ เธอมองเขาตาไม่กะพริบ หัวใจเต้นถี่
“ถึงผมจะรักแอมมากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าผมจะรักใครอีกไม่ได้”
“เก้า…”
“บัวชอบดิสหรือเปล่า บอกผม”
เธอกลืนน้ำลายลงคอ คำตอบของเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสักครั้ง ไม่ว่าวันเก่าก่อนหรือวันนี้ เธอก็ยังคงไม่เคยชอบกษิดิสมากไปกว่าเพื่อนกัน
“บัว ไม่เคยรักใคร…”