ลูบคมราชห์

“ออกมายืนตากลมทำไม เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีกหรอก” แอรอนเอ่ยเสียงดุจากด้านหลัง
พิมพ์ประภามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะกำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิดฟุ้งซ่านมากมาย เธอไม่คิดว่าเขาจะลงมาตามแต่พอตั้งใจจะเดินหนีมือหนาก็คว้าข้อแขนของเธอแล้วรั้งไว้สุดแรงจนร่างของเธอปลิวลอยมาติดกับแผงอกแกร่ง
“ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวพยายามดีดดิ้นหนีวงแขนแข็งแรงแต่ก็ไม่อาจสู้แรงกำลังที่เหนือกว่าได้
“ขอซื้อทิ้งได้ไหมไอ้คำว่าปล่อย กับคำว่าไปเนี่ย วันนี้ผมได้ยินจนเบื่อแล้ว” แอรอนแกล้งพิมพ์ประภาด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนกระซิบชิดกกหูหอมกรุ่น เสียงอบอุ่นปนเซ็กซี่ของเขาเรียกขนในกายสาวลุกชั้น