คืนเผยรัก

เพราะรักของเขาและเธอมีค่าเกินกว่าจะถูกเก็บซ่อนไว้ ค่ำคืนนี้จึงควรค่าที่รักนั้นจะถูกเปิดเผย...

“กลัวเราหรือเรซิน เราไม่ทำอะไรเจ้าหรอก หากเจ้าไม่ยอมให้เราทำ”
เรซินตาโตกับประโยคหลัง ร่างกายร้อยวูบวาบอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ยิ่งสายตาพราวระยับขององค์ชายยามมองตนในตอนนี้...
“แต่เจ้าทำผิด ขัดคำสั่งเรา เราจำต้องลงโทษเจ้าให้หลาบจำ...”
“อะ...องค์ชายเพคะ ได้โปรด...”
“โปรดสิ เราโปรดเจ้าอยู่แล้ว เจ้าเองก็รู้มิใช่หรือเรซิน” ว่าพลางแย้มกลีบปากนุ่มเผยอออก
“องค์ชาย... อื้อ !” ดวงตาของเรซินเบิกโพลง ใจที่เต้นระรัวยิ่งกระหน่ำเต้นแรงเมื่อปากได้รูปขององค์ชายแนบลงมา
ลูคัสบดเบียดปากลงครอบครองปากอิ่มหวาน เรียวลิ้นร้ายกาจทักทายปลายลิ้นเล็ก เก็บเกี่ยวความหวานจากปากอิ่มที่เขาเฝ้ามองมาเนิ่นนาน
มุมปากได้รูปยกยิ้ม ยามทอดร่างบางลงบนเตียงนอน กายหนาทาบทับตามลงไป เริ่มการลงโทษอย่างเต็มรูปแบบ...
----------------
“ไม่ต้องกลัวนะคนเก่งของเรา เราจะต้องออกไปเหมือนวันนั้น…”
"…" เรซินรับฟังนิ่ง สมองประมวลผลถึงวันนั้นที่เขาว่า หากแต่นึกเท่าไรกลับนึกไม่ออกเลยว่าคือวันใด
“เมื่อตอนเด็กเราเคยถูกขังอยู่ในห้องมืดแบบนี้ ตอนนั้นเรากลัวเหลือเกิน”
“...!”
“วันนั้นเป็นวันที่เราเสียใจมากเพราะท่านพ่อกับท่านแม่จากเราไป เลวร้ายถึงเพียงนั้นยังมีตนคิดปองร้ายขังเราไว้ แต่กลับมีเด็กคนหนึ่งเข้ามาช่วยเราไว้ได้”
“อะ…องค์ชาย” เรซินหัวใจเต้นแรงยามรู้สึกคุ้นเคยกับเหตุการณ์เหล่านั้นที่เขาบอกเล่าเหลือเกิน
“เด็กคนนั้นปลอบเรา บอกกับเราว่าจะช่วยพาเราออกไปจากห้องมืดนั่นให้ได้”
น้ำใสคลอขังเมื่อสบมองดวงตาคู่คม จดจำได้ถึงเรื่องราวในวันนั้น เป็นเธอที่อยู่กับเขา เด็กผู้ชายคนนั้นคือองค์ชายลูคัสคนตรงหน้าเธอตอนนี้
“ในความมืดเรามองเห็นดวงตากลมใส เปล่งประกายงดงามราวกับดวงดาวบนฟ้า ใบหน้าแดงราวผลลูกพีช เด็กคนนั้นราวกับว่า ไม่มีเรื่องใดให้หวาดกลัว ตัวเล็กก็แค่นั้น มือก็เล็กนิดเดียว แต่ไม่น่าเชื่อ มือเล็ก ๆ นั่นพาเราออกมาได้จริง ๆ”
“ฮึก…”
“เป็นเจ้าที่เคยปกป้องเราเรซิน… เจ้าเคยสงสัยว่าเหตุใดเราจึงรักเจ้า เหตุผลนี้เพียงพอให้เจ้าเชื่อว่าเรารักเจ้าได้หรือไม่”
-----------------
“กลิ่นของเจ้ามันทำให้เรารู้สึกดี” ว่าพลางใช้จมูกซุกไซ้ดอมดมไปทั่ว
“แต่ว่า... หากเป็นแบบนี้กระหม่อมอาจไม่ไหว”
หลังคำบอกนั้นคามิลล่าจึงผละจากอกแกร่ง พินิจมองนัยน์ตาคู่คมก็ต้องกัดปากตัวเองแน่น
“ก็...ถ้าเจ้าต้องการ... อุ๊ย !” ทันทีที่เอ่ยบอก ร่างกายก็ถูกช้อนอุ้มวางลงบนหมอนนอนอย่างนุ่มนวล
“ลูก...จะไม่เป็นไรใช่ไหม”
“วางใจเถิด กระหม่อมมีวิธี”
“ขี้อวด” ทุบลงบนอกแกร่งอย่างอดไม่ได้เพราะมันเขี้ยวเหลือเกิน