พระชายา

เกี้ยวแปดคนหามหลังใหญ่มุ่งหน้าตามถนนไปยังเสิ่นหยางกง วังอ๋องที่สตรีทั่วหล้าหมายปอง สตรีชุดแดงมงคลในเกี้ยวที่ผู้คนต่างมองว่าช่างมีวาสนา

"เป็นภรรยาแต่กลับไม่รู้จักปรนนิบัติสามี นี่หรือสะใภ้แสนดีของเสด็จแม่"
ร่างบอบบางที่กำลังตั้งใจคัดตำราสะดุ้งตกใจเสียงทุ้มยียวนนั้นของผู้บุกรุกยามวิกาล
"มิใช่เป็นรับสั่งของพระองค์เองหรือเพคะ"
"หึ ยอกย้อนเก่งเสียด้วย"
เมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าตรัสกวนอารมณ์ไม่หยุดนางจึงคร้านจะใส่ใจหยิบพู่กันมาคัดตำราต่อปล่อยให้บุรุษที่ยืนพิงหน้าต่างลอบมองนางอย่างพินิจ
เจอกันครั้งนั้นพระองค์มิได้สังเกตใบหน้านางให้ชัดเจนวันนี้ใบหน้าเล็กไร้ซึ่งเครื่องประทินโฉมใดๆ เส้นผมดำสนิทปล่อยยาวสยายถึงเอวเล็กเงางามราวไหมชั้นดีใบหน้าเนียนใสผิวแก้มขาวอมชมพูเปล่งปลั่งมิได้ขาวซีดเซียวเหมือนวันนั้นริมฝีปากอวบอิ่มเเดงจัดอย่างคนสุขภาพดีคางเรียวกลมกลึงจมูกเล็กโด่งเป็นสันคิ้วเรียวได้รูปงดงามรับกับหน้าผากเนียนดวงตาเฉี่ยวคมกลมโตหวานฉ่ำแพขนตาดกหนางอนยาว ยามกระพริบราวผีเสื้อขยับปีกทำเอาพระทัยมังกรสั่นไหว
นี่มิใช่งดงามเกินไปหรือ? เหตุใดถึงมีข่าวลือว่านางอัปลักษณ์ความงามเด็ดขาดเพียงนี้มีใครกล้ากล่าวว่าตนงดงามต่อหน้านางได้ แต่! เดี๋ยวนะ แล้วรูปลักษณ์ซีดเซียวราวคนป่วยอมโรคในวันนั้นคือนางตั้งใจหลอกพระองค์งั้นสินะ นางชีตัวแสบ!!