รักตรงสเปค

ผู้หญิงที่วันๆ เอาแต่กรี๊ดไอดอลเกาหลี ไม่สนใจผู้ชายคนไหน เพราะมาตรฐานผู้ชายของเธอสูง ถ้าไม่เหมือนผู้ชายในฝันก็ตัดทิ้งไปได้เลย แต่แล้ว เขา ผู้ชายคนนั้น แค่เห็นหน้าครั้งแรกก็ทำให้เธอถึงกลับตะลึง เพราะคล้ายไอดอลของเธอ ความบังเอิญทำให้เราเจอกัน หลายครั้งเข้าจนเขาเข้ามาสั่นไหวหัวใจของเธอให้เต้นแรงได้ ก็หน้าตาเขาเหมือนไอดอลของเธอขนาดนั้น ตรงสเปคขนาดนี้ แถมยังเข้าอกเข้าใจ น่ารักมุ้งมิ้ง เธอไม่ลองก็ไม่รู้ใช่ไหม

โปรย...
“เราขอถามหน่อย”
“ถามว่า” ฉันดีใจที่เขานึกคำถามขึ้นมาได้
“นักร้องที่เธอชอบกับเราใครหล่อกว่ากัน” ฉันหันขวับไปมองเขาทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น ส่วนคนถามก็ฉีกยิ้มรอฟังคำตอบ
ช่างกล้าถาม
“ก็ต้องเป็นคนที่เราชอบสิ” เขาจะมาสู้ได้ดอลของฉันได้ยังไง
“เราก็ว่าแล้ว ดูๆ เราก็หล่อสูสีพวกเขานะ ยิ่งมีเธอยืนยันแบบนี้ เรายิ่งรู้สึกว่าตัวเองหล่อมาก” เอินยิ้มกว้างเก๊กหน้าหล่อ พูดอวยสรรพคุณของตัวเอง เป็นฉันที่เหวอแดกไปแล้วเรียบร้อย
“เอิน...คนที่เราชอบที่ว่าคือคนนี้” ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาโชว์รูปพักหน้าจอให้เขาดู ชี้ไปที่ผู้ชายหล่อบาดใจแทบละลายหนึ่งในสมาชิกของวงให้เขาดู
คราวนี้คนมั่นใจในตัวเองชะงักนิ่ง จ้องหน้าจอฉันเขม็ง ฉันอมยิ้มกับท่าทางนั้น
ปากเขาคว่ำลงเล็กน้อย
“เรากับเขาเธอชอบใครมากกว่ากัน” ขนาดนี้แล้วเขายังกล้าถามหาความชัดเจนจากฉันอีกเหรอ แต่ฉันรู้สึกดีนะที่เขาไม่เรียกไอดอลของฉันว่า มัน ไม่งั้นฉันคงตงิดใจนิดๆ
“ก็ต้องเอินเอินอยู่แล้ว” ฉันยิ้มกริ่มเมื่อพูดจบ ส่วนคนชื่อเอินที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ้มกว้างทันที
“คนในรูปเราชื่อเอินเอินอะ ชื่อคล้ายเธอเลย บังเอิญจัง” ฉันทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่เขา เฉลยความจริงให้ปรากฏแก่ใจเขา ให้ความชัดเจนว่ายังไงฉันก็ชอบคนในรูปมากกว่า
คนที่คิดว่าฉันชอบเขามากกว่าก็หุบยิ้มทันที เป็นฉันที่หัวเราะอย่างพอใจ
“เราเป็นที่สอง” เขาเหมือนจะกัดฟันถามยังไงไม่รู้ ส่วนฉันส่ายหน้า
“เธอเป็นที่แปดรองจากทั้งวง” เอินอ้าปากเหวอเมื่อได้ฟังคำตอบของฉัน เขาสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างงอนๆ กอดอกอย่างขัดใจ ฉันหัวเราะเบาๆ กับท่าทางนั้น
“ไหนบอกเข้าใจเราอะ” ฉันเขย่าแขนเขาเบาๆ แอบกลัวนิดๆ ว่าเขาจะโกรธ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ยังกอดอกแน่น ปากคว่ำเหมือนเด็กโดนขัดใจ ทำไมพอถามถึงความหล่อและชอบใครมากกว่ากันนี่ถึงงอนได้
“เธอจะรับได้รึเปล่าถ้าบางครั้งเราอาจจะสนใจพวกเขามากกว่าเธอ เราไม่ได้เป็นแค่แฟนคลับที่หลงใหลความหล่อของพวกเขาเฉยๆ แต่เรารักพวกเขา รักมาก เวลาที่พวกเขาร้องไห้เราก็ร้องตาม เวลาที่พวกเขาเศร้าเราก็เศร้าด้วย เธอจะว่าเราไร้สาระไหม” ฉันพูดอย่างจริงจังกับเขา
บางคนอาจจะไม่เข้าใจความรักที่แฟนคลับมีให้ศิลปิน บางคนอาจจะคิดว่ามันไร้สาระ จะคลั่งไคล้หลงรักอะไรนักหนา ทำอย่างกับจะได้ใกล้ชิดเขา พวกเขาไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนด้วยซ้ำ นั่นสำหรับคนที่ไม่เข้าใจและไม่ใช่แฟนคลับ
แต่สำหรับคนที่เป็นแฟนคลับ ไม่จำเป็นสักนิดที่จะต้องใกล้ชิด ไม่จำเป็นสักนิดที่จะต้องมีตัวตนในสายตาเขา รักก็คือรัก แค่มองเขาเฉิดฉายอยู่บนเวที เป็นส่วนหนึ่งเล็ก ๆ ส่งเขาไปให้ถึงฝัน แค่นี้ก็รู้สึกพอใจแล้ว
บางคนอาจจะมีโมเมนต์น่ารักๆ กับศิลปินนั่นคือแต้มบุญอันใหญ่หลวงที่สะสมมาทั้งชาติก็ว่าได้ แค่นั้นพวกเราแฟนคลับก็มีความสุขแล้ว
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาหันมาถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
“อืม” ฉันตอบกลับสั้นๆ ก้มหน้างุด ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเบาๆ
“ทำไงได้ ชอบไปแล้วนี่นา เรายอมเป็นที่แปดก็ได้ แต่เธอต้องให้เรามีส่วนร่วมด้วย” ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ใจก็เต้นตึกตักกับคำว่าชอบของเขา ถึงจะเคยได้ยินมาแล้วแต่ก็รู้สึกดีทุกครั้ง
“ถ้าเราไม่เข้าไปในโลกของเธอ เราคงไม่ได้ใกล้ชิดเธอ เราคงไม่ได้เรียนรู้กัน เธอจะยอมให้เราเข้าไปรึเปล่า” ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยอมทุ่มเทขนาดนี้เพื่อฉัน
ฉันพยักหน้างึกๆหลายๆ ที เขาเองก็ยิ้มรับ ฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัวฉันสบตากันในระยะไม่ปลอดภัย เขาเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“สรุปเธอชอบเราแล้วใช่ไหม” คนที่เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ถามเสียงกระซิบ รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันใจสั่น
ฉันตาโตเมื่อนึกอะไรได้ เขาหลอกให้ฉันบอกชอบเขางั้นเหรอ
“นี่เธอหลอกเราเหรอ” ฉันผละออกจากเขาถลึงตาใส่อย่างคาดโทษ
“หลอกอะไรกันครับ เธอพูดออกมาเองแท้ๆ ถึงจะเป็นที่แปดก็ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงที่แปดก็ได้เป็นตัวจริง จริงไหมครับบี๋” คนตัวโตเอียงหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ฉีกยิ้มอย่างพอใจ เป็นฉันที่พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก่นด่าเขาในใจนับล้านคำ ฉันกังวลแทบตายกลัวว่าเขาจะคิดมาก แต่ดูเขาสิ
คนอะไรเดาอยากเป็นบ้า
“ไม่ต้องพูดเลย” ฉันสะบัดหน้าหนี งอนจริง ๆ ด้วย คนหนึ่งจริงจังอีกคนทำเป็นเล่น
“อะไรเล่า แค่ยอมรับว่าชอบเรามันยากตรงไหน คนแบบเราหาไม่ได้อีกแล้วนะ เข้าใจเธอขนาดนี้ ไม่งอนดิ นะ” รับรู้ได้ว่าร่างใหญ่ขยับเข้ามาใกล้ เอาไหล่หนามาชนฉันเบาๆ
แต่ฉันยังไม่ได้หันไปมอง เพราะคิดทบทวนกับคำพูดของเขาอยู่ ใช่ ฉันยอมรับว่าชอบเขาเข้าอย่างจัง ชอบความไม่งี่เง่า เข้าใจอะไรง่ายๆ ของเขา คนอย่างเขาหายากจริง ๆนั่นแหละ
“ไม่หายจะง้อแล้วนะ” เสียงกระซิบดังขึ้นหลังใบหูทำให้ฉันรู้สึกขนลุกซู่ เด้งตัวขยับห่างออกจากเขาทันที
“ไม่ต้องง้อไม่ได้งอน” ฉันหันไปโวยใส่เขาหน้าตื่น รู้สึกตงิดๆ กับวิธีง้อของเขา มันต้องไม่ดีต่อใจแน่ ๆ สายตากรุ้มกริ่มกับรอยยิ้มกวนๆ ไว้ใจได้ที่ไหน
“หว่า นึกว่าจะได้เข้าโหมดง้อ”
“ไม่ต้องเลย สรุปเอาไงจะดูไหมซีรีส์”
“สรุปว่าไงเธอชอบเราใช่ปะ”
“นี่” ฉันถลึงตาใส่คนที่พูดไม่รู้เรื่อง ยังวนกลับมาเรื่องเดิม
“เอินอันดับความชอบของฉันที่มีต่อนายอยู่ที่แปดนะ ใจเต้นตึกๆ เลยอะเธอ” คราวนี้ฉันอ้าปากเหวอ กับคนที่พูดเองเออเอง ยิ้มพอใจเอง
“ทำไมนายกวนประสาทขนาดนี้เนี่ย” ฉันโวยวายเสียงดัง เริ่มทำตัวไม่รู้ หน้าร้อนผ่าวไปหมด หัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็น
“ฮ่าๆ เห็นเธอเขินแล้วรู้สึกดีอะ” ส่วนคนที่แกล้งฉันได้ก็หัวเราะชอบอกชอบใจ
“โอเคๆ ไม่กวนแล้ว มาดูซีรีส์กัน” เมื่อเห็นว่าฉันหน้าบึ้งเขาก็หยุดหัวเราะ ตบโซฟาข้างๆ ตัวเอง เรียกให้ฉันขยับเข้าไปหา ฉันส่งค้อนให้เขาแต่ก็ยอมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เปิดใจให้กันแล้วนี่นา อยู่ใกล้ๆ คนที่ชอบมันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ


ปล. มีตอนพิเศษทั้งหมด 10 ตอนนะคะ พูดถึง 3 คู่ ฟินแน่นอน ฝากด้วยนะคะ