ลูกคุณหนอ

ใครๆ ก็บอกว่าเด็กคนนั้นหน้าเหมือนเขาอย่างกับแกะ... มันจะเป็นไปได้ยังไง ค่ำคืนอันเร่าร้อนเพียงไม่กี่คืนกับการหายตัวไปสามปีของแม่เด็ก

.
.

“คุณหนอ!”
“หลบ ผมจะพาไมท์ตี้กลับบ้าน”
“นี่คือบ้านของแก”
“บ้านที่คุณยัดเยียดให้เหมือนทุกอย่างน่ะหรอ!”
ไม่เพียงแววตา การกระทำ... อารยะเปลี่ยนไป เขาเหมือนคนที่ตัดสินใจได้เด็ดขาด เหมือนราชสีห์ที่พร้อมตะปบศัตรูหน้าไหนก็ตามที่เข้ามาขวางทาง หนักแน่นขนาดนั้นเลย
ใจเดือนอ้ายสั่นหวั่นไหว บางอย่างในประโยคเหมือนเขารู้อะไรมา
“ผมไม่เคยยัดเยียดอะไรให้ลูก ผมทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อเขา”
“ด้วยการเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว โกหกว่าเขาไม่มีพ่อ”
“เขาไม่จำเป็นต้องมีพ่อ!”
“แล้วถามพ่อเขารึยัง!”