After the rain รักเราหลังฤดูฝน

[บางส่วนจากเนื้อหา]

“ซ่า ซ่า ซ่า” สายฝนจากที่ตกโปรยปราย กลับเริ่มกระหน่ำลงมาหนักขึ้นจนฉันรีบวิ่งเข้ามายังบริเวณป้ายรถเมล์เพื่อหลบฝน ฉันเกลียดหน้าฝนเพราะมันทำให้ฉันนึกถึงใครบางคน เขาคือ ‘รักแรก’ของฉัน ในช่วงเวลานั้น เราสองคนเองก็พบกันครั้งแรกในวันที่ฝนพร่ำ และสถานที่ก็เป็นบริเวณป้ายรถเมล์ที่ฉันยืนอยู่ ณ ปัจจุบัน ฉันไม่เคยเชื่อว่าความบังเอิญจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ กระทั่ง

ในจังหวะที่จะลุกเดินออกไปนั้น ก็ได้มีมือใครบางคนมาคว้าเอาไว้ ทำให้ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อย กำลังจะเตรียมตัว
สะบัดมือออกจากการกอบกุมนี้ แต่ทว่าคำพูดที่ถูกกล่าวมาจากคนกระทำได้หยุดยื้อเอาไว้ว่า

“เดี๋ยวก่อนแพรวา” น้ำเสียงอันคุ้นเคยนี้ ทำไมฉันจะจำเขาไม่ได้ เมื่อเงยหน้ามองไปก็พบว่าเป็นเขาคนนั้น เขาชื่อ ซันเขาเป็นอดีตแฟนเก่า เราสองคนเคยคบกันตั้งแต่สมัยตอนเรียนมหาลัย แม้เวลาจะผ่านไปห้าปีแต่กาลเวลาและความทรงจำอันเลวร้ายยังคงตามหลอกหลอนฉันอยู่จนถึงปัจจุบัน

“มีอะไรหรอคะ” ตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆให้เขาไป

“ผมดีใจที่คุณยังเก็บร่มผม ที่เคยให้คุณตอนนั้น” เขาเอ่ยพร้อมมาที่ร่มคันเก่าที่เขาเคยให้ฉันในตอนนั้น ฉันเลยตอบเขาไปว่า

“ฉันเสียดายมันค่ะ เลยยังไม่ทิ้ง ฉันขอตัวก่อนนะคะ” 'ก็อยากจะทิ้งอยู่หรอก แต่เสียดายที่มันใช้งานได้อยู่' ฉันต่อประโยคในใจ จังหวะที่จะเดินจากเขาไป เขาได้เอ่ยขึ้นว่า

“เดี๋ยวก่อนสิ กับผม คุณคงไม่ทิ้งผม เหมือนร่มคันนั้นหรอกนะ”เท้าที่จะก้าวเดินของฉันกลับชะงัก ฉันจึงตัดสินใจหันหน้าไปมองเขา แล้วตัดสินใจเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าไปตามตรง

“เรื่องก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว แต่เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้นะคะคุณเจ้านาย” ไม่ลืมที่จะพูดเน้นย้ำไประหว่างสถานะของฉันกับเขาที่เราเป็นอยู่ในปัจจุบัน เผื่อเขายังไม่ลืมว่าตอนนี้เขาเป็นเจ้านายของฉันแล้ว

“ได้” เขาตอบ พร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วเดินจากไป

แต่แล้วใครจะไปคิดได้ว่าคำพูดของผู้ชายตรงหน้า แม้ว่าเขาเองจะบอกแบบนั้นแต่การกระทำกลับตรงข้าม เขากลับไม่ทำตามที่ตกลงไว้เลยสักนิด แถมเขาเองยังทำตัวแปลกไปราวกับไม่ใช่ซันคนที่ฉันรู้จัก!