เผลอใจรักยัยพี่สาวจอมโหด

“ตาเจ็บหรือคะ แดงเชียว”

“นิดหน่อยค่ะ นอนเถอะ”

“ฉันรักษาให้เอาไหม ไม่ได้เป็นหมอ แต่ก็เก่งน้า”

“อวยตัวเองก็เป็น ลองดูก็ได้”

“งั้นพี่ลองหลับตา ห้ามลืมตาจนกว่าฉันจะบอก”

“อื้มม เร็วๆเข้า มันดึกแล้ว”

เราสองคนนั่งข้างกันบนเตียง ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มใช้สองมือประคองใบหน้ามิรินทร์ยื่นหน้าเป่าเปลือกตาหล่อนและจุมพิตบนเปลือกตาทั้งสองข้าง หล่อนลืมตาขณะที่ฉันถอนริมฝีปากซึ่งใบหน้าอยู่ห่างกันแค่ปลายจมูก ดวงตาเราประสานกัน

ฉันไม่รู้ว่าหล่อนจะเห็นบางอย่างในตาฉันไหม

ได้ยินเสียงหัวใจฉันไหม

“ถอยออกไป”

“...”

“ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว ก็ถอยออกไป”

“...”

สิ้นหวังแล้วลิษาเอ๋ย ตั้งใจแหกกฎตามที่พี่เท่ห์แนะนำ เพราะพี่แกบอกว่ามิรินทร์มีใจให้ฉันนานแล้ว คิดว่าเราใจตรงกัน ฉันอุตส่าห์เปิดใจให้หล่อน แต่ก็แห้วอยู่ดี