แม่ทัพเช่นข้าคือชายาองค์ชายสาม เล่มที่ 1

(ส่วนหนึ่งของเนื้อหา)

"หม่อมฉันยังไม่คิดเรื่องแต่งงานตอนนี้"

"ไม่คิดตอนนี้จะคิดตอนไหน เจ้าเองก็อายุสิบเจ็ดอยู่ในวัยอันสมควรที่จะมีครอบครัวได้แล้ว" ฮ่องเต้พ่นลมหายใจด้วยท่าทีขึงขังหมายจะให้อีกฝ่ายกริ่งเกรง ทว่ามันใช้ไม่ได้กับแม่ทัพเยาว์วัยนางนี้ซึ่งยังคงอยู่ในท่าทีสุขุมเยือกเย็นจนเขาหงุดหงิดใจกับใบหน้าที่เกือบจะไร้อารมณ์อันไม่รู้ว่าไปเลียนแบบมาจากใคร

"บ้านเมืองยังไม่สงบ หลายแคว้นต่างหวังรุกราน ไหนจะกบฏที่ไม่รู้ว่าจะลุกฮือขึ้นมาเมื่อใด ข้ายังไม่อาจละทิ้งหน้าที่ของตนได้"

"แล้วใครบอกให้เจ้าลาออกจากการเป็นแม่ทัพกันล่ะ" ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวย่างเข้าไปใกล้หญิงสาว "แต่งงานไปก็ยังออกรบได้ ได้ทั้งตำแหน่งชายาขององค์ชายควบคู่ตำแหน่งแม่ทัพ ทั่วแว่นแคว้นนี้ไม่มีใครทำได้อย่างเจ้าแน่นอน" เขาเดินกลับไปกลับมาเบื้องหน้านางแต่หญิงสาวมองไล่เลยไปยังแม่ของแผ่นดินซึ่งแว่บหนึ่งใบหน้าแสดงออกถึงความระอาเด่นชัด

"ฮองเฮาทรงเห็นด้วยกับฝ่าบาทหรือ" ชั่วครู่ลู่ซื่อสังเกตได้ว่าหญิงวัยกลางคนมีท่าทางกระอักกระอ่วนใจเหมือนอยากจะพูดบางอย่างก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มบางให้

"ไม่มีใครคิดเพื่อเจ้าได้เท่าข้ากับฮองเฮาอีกแล้ว" เขายังคงเน้นย้ำอย่างภาคภูมิใจ "ว่ากันตามตรงในบรรดาลูกชายของข้า จินเยว่นั้นรูปโฉมงดงามที่สุดแล้ว ไม่มีสตรีใดในใต้หล้าที่ไม่สนใจเขา"

"หม่อมฉันคงอยู่คนละใต้หล้ากับฝ่าบาทกระมัง" ประโยคสวนเพียงหนึ่งแต่ทำเอาคนฟังจุกอก เฉินกงกงมองฮองเฮาด้วยสีหน้าปูเลี่ยน ๆ

"ถ้าเจ้าเป็นชายข้าคงต้องขอถีบเจ้าสักทีสองทีโทษฐานต่อปากต่อคำกับข้า แต่เพราะเจ้าเป็นหญิงหรอกนะข้าเลยให้อภัย" เขาชี้หน้าคาดโทษจนลำคอผุดเส้นเอ็น ทั้งโมโหทั้งเอ็นดูผสมปนเปกันไป

"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาหม่อมฉัน"