เริ่มต้นที่เพื่อนลงท้ายที่รัก

เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี แต่แล้วก็มีเหตุให้เธอต้องรับจ้างเป็นแฟนปลอม ๆ บังหน้าให้เขา จากพันธะสัญญาปลอม ๆ ที่ตกลงกันภายใต้ความเพื่อน กว่าจะรู้ตัวเธอก็ดิ้นไม่หลุด...
-------------
“ของนอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้อย่าเสียดายเลย” วิฉัตราพูดแทรกขึ้นมาลอย ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมคนทั้งคู่ราวกับล่วงรู้ความรู้สึกภายในใจของเธอ

“ฉันแค่เสียดายสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งที่คุณย่าให้ฉันไว้ก่อนตาย อย่างอื่นไม่ได้สนใจเท่าไหร่”

“เอาน่า เสียแล้วเสียไป เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”

“ไม่เอาหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาซื้อให้ทำไม”

“เราเป็นแฟนกันนะมัทฉะ อย่าลืมสิ” วิฉัตราอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมา

“แฟนปลอม ๆ น่ะสิ เดี๋ยวแกก็ไปเจอคนที่ใช่ ฉันเองก็เหมือนกัน”

“เธอมีคนที่ดู ๆ อยู่เหรอมัทฉะ” น้ำเสียงสลดไปไม่ยียวนกวน ๆ เหมือนเดิม

“ก็มีคนมาดู ๆ นะ ฉันสวยเบอร์นี้มันก็ต้องมีคนมองบ้างไรบ้าง ร้านเขาอยู่ใกล้ร้านกาแฟ เปิดคลินิกรักษาหมาแมวน่ะ”

“หมอสัตว์เหรอ มาจีบนานยัง ?” วิฉัตราถามกลับด้วยน้ำเสียงกวน ๆ อีกครั้ง

“ก็สักพักละ แต่ฉันยังไม่อยากมีใครจริง ๆ เลยไม่ได้พัฒนากันไปถึงไหน ขอเวลาดูไปนาน ๆ อีกนิด จะบอกว่าเข็ดก็ใช่นะ คนที่คบมาห้าหกปียังทำกันได้เลย”

“คนที่ใช่จะมาในวันที่ใช่นะมัทฉะ เชื่อฉันสิ”