มาลาปกรณัม

พราวพิกุลหญิงชราวัยใกล้ฝั่ง สังขารเริ่มโรยรา เธอไม่เคยมีความรักและไม่เคยรู้สึกรักใครเลย
ตลอดแปดสิบปีที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะเนื้อคู่เธอนั้นไม่มีอยู่จริง

ที่เข้าใกล้คำว่ารักคงจะมีเพียงเสียงของคนคนหนึ่งในความฝัน.

บางครา ยามที่เธอหลับฝันเธอมักจะได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกหาชื่อเธอ
บางครั้งเสียงนั้นช่างอบอุ่นอ่อนโยนราวกับแสงแดด บางทีก็เป็นน้ำเสียงขี้เล่น
หากเสียงครั้งสุดท้ายที่ได้ยินเขากำลังตะโกนเรียกชื่อเธออย่างเศร้าโศก
เสียงนั้นยังคงชัดอยู่ในความทรงจำของเธอ ราวกับเพิ่งฝันเมื่อวาน

หากใครคนหนึ่งที่เธอจะหลงรักหรือใกล้เคียงกับคำว่าเนื้อคู่ของเธอก็น่าจะเป็นเจ้าของเสียงที่เธอไม่เคยเห็นหน้าคนนี้แหละ

ช่วงที่ใกล้จะจากโลกนี้ไปเธอลองอธิษฐานว่าหากเกิดชาติหน้าขอให้พบเนื้อคู่สักครา
คิดไม่ถึงว่าเมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีกลับอยู่ในร่างที่เหมือนตัวเองยามเป็นเด็กสาว หากแต่นั่นไม่ใช่ร่างเธอ
เพราะเธอดันย้อนไปสู่สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์!

แถมดูเหมือนชีวิตของเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ต่างจากเธอเท่าไหร่
เพราะดันไปหลงรักชายที่มีใจให้แม่หญิงคนอื่นแถมเขาทำท่ารำคาญและรังเกียจเธอเสียเต็มประดา

เอาเถิด..เธอจะช่วยให้เขาสมหวังกับนางในดวงใจสักครา เผื่อผลบุญจะส่งผลให้ชาติหน้าเธอมีคู่กับเค้าบ้าง
แต่นับวัน เขาที่ตั้งท่ารังเกียจเธอกลับมาแวะเวียนใกล้ๆ ตัวเธอ จนไล่ก็ไม่ไป

แถมทำท่าทางไม่พอใจเมื่อเธอพยายามเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ บวกกับท่าทีและแววตาที่เปลี่ยนไปนั่นอีก
ทำให้แม่พิกุลคนใหม่สับสนเสียจริง ว่าเกิดอะไรขึ้น?!