ผัวสุดที่ร้าย

คำโปรย
เป็นเมียเอกแล้วมันทุกข์ต้องทนเห็นผัวพาเมียน้อยเข้าบ้าน เธอขอเกิดใหม่แล้วเลือกใหม่ ทิ้งผัวเก่าหาผัวใหม่เลยละกัน
######

ดวงหน้าหวานมีน้ำตาอาบแก้มทั้งสอง เสียงสะอื้นไห้ดังแผ่ว ปรายตามองวิมานหลังงามอันเคยคุ้น ได้ยินเสียงปี่ฆ้องกลองแตรดังแว่วๆ กำลังมีงานรื่นเริงที่วิมานหลังนั้น
วันนี้เป็นวันมงคลของสามีกับภริยาใหม่ แขกเหรื่อมาร่วมยินดีอย่างท่วมท้น งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ สามีคงสุขใจยิ่งแล้วหนา
มิเหมือนนางช่างทุกข์ระทมจนตรอมใจ หัวใจแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี เมื่อนึกถึงว่าต้องมีสามีร่วมด้วยสตรีอื่น นางก็มิอาจทำใจให้ยอมรับได้
มือเรียวเล็กเอื้อมขึ้นมาปัดหยาดน้ำใส หันหลังให้วิมานหลังงาม กางปีกสีนิลเหาะเหินสู่นภาอันไกลโพ้น
------
“เขามาแล้วๆ เขามาตามตัวเจ้ากลับ แม่หญิง”
เสียงเล็กดังขึ้นทำให้พัตราลุกขึ้นมานั่งมองหาต้นเสียงพบว่าคือป้าของเค้ก กำลังเดินกึ่งวิ่งมาหาเธอ
“สวัสดีค่ะ ป้าบัว”
พัตราลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ แขนเล็กถูกดึงให้ไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน ป้าบัวกุมมือเล็กทั้งสองของเธอเอาไว้หลวมๆ
“แม่หญิง เขาตามหาเจ้าพบแล้วหนา เขาจะมาพาเจ้ากลับไป”
“ทำไมวันนี้ป้าบัวเรียกมิลค์แปลกๆ คะ”
พัตราเห็นท่าทางของป้าบัวแบบนี้มาตั้งแต่อายุสิบห้า ก่อนหน้านั้นได้ยินเค้กเล่าให้ฟังว่าป้าบัวเคยเปิดตำหนักร่างทรงมาก่อน เห็นว่าอยู่แถวอีสาน แต่หลังจากป้าบัวป่วยก็กลายเป็นคนจิตไม่ปกติแบบที่เห็นทุกวันนี้
“แม่หญิง เจ้าพบเขาผู้นั้นแล้วมิใช่หรือ”
“ใครคะ”
พัตราเออออห่อหมกตาม เพราะรู้ว่าป้าบัวป่วยจึงไม่ได้ห้ามอะไร ปล่อยให้ป้าบัวพูดต่อไปเรื่อยๆ เธอเคยชินแล้ว
“ชายตาสีนิลผู้นั้น”
พอได้ฟังมาถึงตรงนี้พัตราถึงกับขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง พลางนึกถึงคนโรคจิตเมื่อวานก่อนขึ้นมา นัยน์ตาของคนโรคจิตสีดำสนิทผิดแผกจากคนธรรมดา
คนปกติไม่มีดวงตาสีแบบนี้
“ป้าบัวรู้ได้ยังไงคะ”
คิ้วบางทั้งสองข้างขมวดมุ่น พัตราสนใจใคร่รู้ขึ้นมา ทำไมป้าบัวจึงพูดกับเธอราวกับอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
“ป้าเห็น…เห็นชายผู้นั้น เขากำลังจะมาพาแม่หญิงกลับไป”
ป้าบัวพูดวกไปวนมาทำให้พัตรายิ่งไม่เข้าใจ แต่ก่อนจะเอ่ยถามมากไปกว่านี้เสียงของเพื่อนสาวดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“ยัยมิลค์คุยอะไรกับป้าบัวอ่ะ”
“อ๋อ ป้าบัวพูดถึงคนโรคจิตที่มิลค์เจอเมื่อวานก่อน”
“หา แกเจอคนโรคจิตด้วยเหรอ อึ๋ย…น่ากลัว”
“ก็เออสิ เจอถึงสองคนเลยแหละ”
พัตราพลางนึกถึงคนจอมตื๊อขึ้นมาด้วยอีกคน เซดริกเข้าขั้นโรคจิตวิปริตกระมัง
“แกเจอแถวไหน เค้กจะได้หลีกเลี่ยงไม่ไปแถวนั้น”
“แถวปั๊มน้ำมันปากทางเข้าบ้านแกไง”
“เฮ้ย จริงดิ แล้วเค้กจะกล้าไปเติมน้ำมันไหมเนี่ย”
อย่าว่าแต่เค้กเลย พัตราก็ยังไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้ปั๊มน้ำมันนั้นอีกเลย ถ้าจะเติมน้ำมันคงต้องยอมขับรถไปไกลหน่อย ดีกว่าเจอโรคจิต ลำพังผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายจริงๆ นะ
“แล้วอีกคนล่ะ เจอที่ไหน”
“ก็เจ้าของแบรนด์ โอ มิเนราล ออฟเลิฟ ไงล่ะแก”
“เฮ้ยยย ไม่มั้ง คุณเซดริกเนี่ยนะเป็นโรคจิต”
พัตราเองก็ไม่อยากเชื่อหรอก แต่เธอเจอมากับตัว เซดริกน่ากลัวกว่าที่ใครสามารถจินตนาการถึงเลยล่ะ
“เขาผู้นั้นมีดวงตาสีแดงเพลิง”
ป้าบัวเอ่ยเสียงสั่นระริก พัตราหันขวับไปหาด้วยความตกใจสุดขีด ใครๆ ก็บอกว่าป้าบัวเป็นบ้า แต่เธอคิดว่าป้าบัวไม่ได้บ้าอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เพราะสิ่งที่เธอเจอมานั้นป้าบัวพูดถูกหมดเลย
“ใช่ค่ะ ป้าบัวรู้ได้ยังไงคะ”
------
*กรุณาอ่านทดลองตัวอย่างเพื่อเป็นการตัดสินใจก่อนกดซื้อนิยาย หากชอบนิยายของหยาดฝัน กดหัวใจเป็นกำลังใจให้หยาดฝันด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ