เหมียว(พิศ)สวาท

“ แด๊ดน้องจะไม่ไหวแล้ว พี่พล ที่รักจะตายแล้ว”

“บอกแล้วไงว่าไม่ตาย แบบนี้เขาเรียกว่ามีความสุข”

“ไม่.... มันทรมาน” ทั้งที่ส่ายหน้า แต่ก็เบียดทรวงอกอวบข้าหาใบหน้าเขาอย่างเร้าอารมณ์

“งั้นพี่หยุด”

ไม่เพียงพูด วริศยังหยุดไปเสียเฉยๆ หากร่างเล็กกลับเป็นฝ่ายไม่ยินยอม

“ไม่ พี่พล น้องต้องการ ไม่เอาไม่หยุด”

“ไหนว่าทรมาน”

“ทรมาน... แต่ไม่ต้องหยุด”

ได้ยินเช่นนั้นเสียงห้าวก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอให้กับเจ้าแมวแสบเอาแต่ใจ แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด แถมยังน่ารักน่าเอ็นดูอีกต่างหาก

“งั้นพี่จะเป็นคนช่วยทำให้ที่รักหายทรมานเอง”