เก็บใจไว้ให้รัก

เขาคือคนที่เธอมิอาจเอื้อม

โปรยปราย....
ในวันที่หัวใจเริ่มหวั่นไหวกับใครบางคน เขากลับเป็นผู้ชายต้องห้ามที่เธอเอื้อมไม่ถึง 

"นั่นมันผู้ชายที่เราเจอที่ผับคราวก่อนนี่” 

“พวกแกรู้จักเขาด้วยเหรอ?" ลลิตาถามอย่างงุนงง

นั่นไง! ว่าแล้วเชียวทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกแบบนี้ คิดไว้ไม่มีผิดว่าพอหายเมายัยเพื่อนคนนี้มันต้องจำอะไรไม่ได้
จะพูดความจริงออกไปดีไหม? จะบอกดีไหมว่าเจ้าหล่อนไปก่อวีรกรรมอะไรไว้

“ไม่รู้จักหรอก แค่เจอที่ผับคราวก่อนครั้งเดียวเอง” 

“มากับสาวสวยเสียด้วย คราวก่อนก็เจอที่ผับ สงสัยจะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ” 

“ที่ผับคราวก่อนมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย” ลลิตาถามเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง

“แกฟังแล้วตั้งสติดีๆ นะลิตา แกไม่ต้องคิดอะไรมากทั้งนั้น เพราะยังไงแกกับเขาก็ไม่รู้จักกันอยู่แล้วใช่ไหม”

“รีบพูดมาเร็วๆ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ลลิตาเร่งเร้าให้เพื่อนเข้าประเด็นสักที

“วันนั้นแกเมามาก เลยจูบกับเขา” กมลฉัตรกลั้นใจตอบ

“ฉันจูบเขา!" คนฟังตกใจสุดขีด รู้สึกโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ

ทั้งสามสาวยืนคุยกัน โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำและทุกคำพูดอยู่ในการรับรู้ของปุณณ์
อันที่จริงเขาไม่ได้เพิ่งเห็นหรอก แต่เห็นตั้งแต่ที่พวกเธอยืนคุยกันหน้าห้องอาหารแล้ว

“ทำไมต้องทำหน้าช็อกโลกแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่าลิตา” เพลงขวัญรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสาว

“แกก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสิ บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจำแกไม่ได้หรอก เพราะคืนนั้นมันมืดมาก” กมลฉัตรรีบบอกออกไปอีก

ลลิตาได้แต่ยืนนิ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาขาดห้วง
“เขาเป็นประธานบริษัทที่ฉันทำงานอยู่ ที่สำคัญพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลขาของเขา!”