ปรารถนา เพียงเธอ

“พอแล้ว... พี่เก้า”
แค่นี้พอ คราวหน้าถ้าต้องมาจบงาน เธอคงไม่กล้าคุยด้วย กระนั้นก็ไม่รู้ว่าจะหลีกลี้หนีไปไหน จะผลักไสก็กลัวพี่เก้าหงายหลังลงจากโซฟา ครั้นจะยกร่างบางสมส่วนออกจากตักก็ไม่กล้าแตะช่วงเอวที่มีแผลสัก ซ้ำร้ายมือนิ่มยังวางแหมะตรงต้นคอลูบเล่น
“ไม่... บอกพี่มาก่อนว่า ณิจะไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่”
คำอ้อนวอนมาพร้อมกับริมฝีปากที่จุมพิตหน้าผากของเธออย่างทำเวลา พี่เก้าเริ่มจะหายใจแรงขึ้น
“โธ่... พี่... พอเถอะ”
“ไม่... รับปากพี่มาก่อน ณิจะมาสักให้พี่... ใช่ไหม”
“ก็ถ้าดื้อแบบนี้ ไม่น่ามา อึก!”
บ้าไปแล้ว ทำไมพูดไม่คิดเลย ประจวบเหมาะกับที่นิ้วเรียวลูบลงไปหากึ่งกลางกาย ณิดาจึงต้องขยับสะโพกหนี แต่ก็ไปไม่พ้น เพราะมีร่างของพี่เก้า... นั่งอยู่ในตัก
----

แม้จะพยายามอดทน... อดกลั้น! แต่เสน่ห์ของ ‘แม่หม้ายคนสวย’ ก็มีอยู่มากล้น จนยากที่จะหักห้ามใจ รู้ตัวอีกที ช่างสักฝีมือดี ก็... “ปรารถนาเพียงเธอ”