วิวาห์เดียงสา

“รู้ไหมว่าเข้าหอ เขาต้องทำอะไรกันบ้าง”
เสียงทุ้มๆ นั้นพูดกับหล่อน เจ้าขาหน้าร้อนซ่านกะพริบตาถี่เพื่อขับไล่ความประหม่า ช้อนสายตาขึ้นมองเขาพร้อมพยักหน้า
“ไม่พยักหน้าสิ ไม่มีใครสอนเหรอเวลาผู้ใหญ่พูดด้วยห้ามพยักหน้า”
“เอ่อ... ค่ะ”
“ค่ะว่าอะไร”
“ระ... รู้ค่ะ เจ้าขารู้ว่าเข้าหอต้องทำอะไรบ้าง”
“ไหนบอกมาสิ ว่าต้องทำอะไรบ้าง”
คำพูดที่มาพร้อมฝ่ามืออุ่นจัดกระชับต้นแขนและดันหล่อนหันหลังให้เขา เจ้าขารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเขาจะถอดชุดเจ้าสาวให้ แต่หล่อนห้ามขนทั่วกายไม่ให้ลุกไม่ได้เลย เพราะนี่คือขั้นตอนแรกที่จะก้าวไปสู่การเข้าหออย่างสมบูรณ์แบบ แม่บอกว่าต้องเริ่มจากการถอดเสื้อผ้าให้กันและกันก่อน
“ว่าไง ตอบมาสิ เข้าหอเขาต้องทำอะไรกันบ้าง หรือว่าจริงๆ แล้วไม่รู้”
“รู้ค่ะ เจ้าขารู้ เจ้าขาเรียนสุขศึกษากับวิทยาศาสตร์มาแล้ว”
หล่อนได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆ แต่นั่นยิ่งทำให้อายร้อนพวยพุ่ง เขาขำหล่อน พี่พีทที่ใจดีกับหล่อนตอนที่ยังเป็นเด็กหญิง พี่พีทที่เอ็นดูหล่อน ถามไถ่ว่าหล่อนจะเรียนต่ออะไรกลับคืนมาแล้ว ไม่ใช่เจ้าบ่าวหน้านิ่งคนที่แทบไม่มองหน้าหล่อนคนนั้น
“ในตำราเรียนน่ะไม่เหมือนของจริงหรอกนะ”