พายุของน้ำค้าง

“คุณพายุคะ” ฉันลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนจ้องหน้าเขาค่ะ
“ครับ”
“ปากคุณพายุหน้าจูบจังค่ะ” รุกเข้าไว้ หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก เขาอมยิ้มนะแสดงว่ามีใจให้ฉัน คิดเองเออเองเก่ง5555
“หึ! เด็กบ๊อง”
“กอดหน่อย” ฉันสอดแขนไปสวมกอดคุณพายุค่ะ ฉันกอดเขาประจำเลยไม่เคอะเขิน
“โตแล้วนะ”
“โตแล้ว เป็นเมียคุณพายุได้แล้ว”
“บ้าน่า” เขาหน้าแดงค่ะ
“ยอมน้ำค้างเถอะ อย่าให้น้ำค้างต้องวางยาแล้วข่มขืนคุณพายุเลย”