ในไฟแค้น

เสียงรถหน้าตาประหลาดวิ่งผ่านมา ควันขโมงราวกับรถขายไก่ย่าง หน้าตาของมันประหลาดจริง ๆ นะครับ มันเป็นรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง มอเตอร์ไซค์ก็เหลือเพียงแค่โครงรถไม่มีหน้ากากใส่ให้มัน เอาวะ ในเมื่อเลือกไม่ได้ผมคงต้องเสี่ยงนั่งรถคันนี้ดู ผมรีบโบกจอดข้างทางทันที ขอแทนพี่เขาว่าพี่ดำแล้วกัน
“พี่ครับจอดหน่อย”
“ว่าไงไอ้น้อง เรียกพี่มาจอดแบบนี้อยากหลับกลางอากาศเหรอ?” พี่ดำจอดรถพร้อมกับทำท่าทางกวนตีนผมหน่อยๆ หุ่นของแกแบบขี้ยามากๆ แล้วก็กวนตีนอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าต้องการความช่วยเหลือ ผมจะให้พี่เขาลิ้มลองรองเท้าเบอร์ 42 ของผมสักครั้ง

“พี่ช่วยไปส่งผมที่หมู่บ้าน$$หน่อยได้ไหมครับ?”
“หมู่บ้านนั้นมีแต่หมู่บ้านคนรวยไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ครับ”
“พี่ไม่ไปหรอกครับ ที่นั้นมีแต่บ้านคนรวย พี่กลัวยามด่าเปิงออกมา”
“ห้าพัน” ผมยื่นข้อเสนอเป็นเงินให้พี่เขา เผื่อพี่เขาจะใจอ่อนและยอมไปส่งผม ถ้าพี่เขาไม่ไป ผมก็คงจะโทรหาแม่ ให้แม่มารับ แต่ผมรอไม่ไหวผมไม่อยากรอนานขนาดนั้น กว่าแม่จะมาผมก็คงติดสีจนล้างไม่ออกแล้ว
“ไม่ไปหรอกครับ” แกพูดพร้อมกับไหวไหล่ ผมรู้ว่าแกอยากได้มากกว่านั้น ดูจากสภาพแกแล้ว แกคงของขาดแกต้องการเงินเยอะกว่านี้เพื่อไปเติมของแน่นอน ผมไม่ได้ดูถูกนะแต่ท่าทางและหุ่นของแกมันไปทางนั้นจริงๆ
“1หมื่น”
“ไม่ไปครับ”
“2 หมื่น”
“ขึ้นมาเลยครับ” โธ่! นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็แพ้เงินอยู่ดี ผมรีบโดดขึ้นรถทันที อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว