ยัยขี้เหร่ของบอส

“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น...มันเป็นความผิดพลาดใช่มั้ยคะ” เธอตัดสินใจถามออกไป เพราะไม่อยากค้างคาใจอีกแล้ว ไหนๆก็จะไปอยู่แล้ว
เขานิ่งไปสามวิ “ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่ความผิดพลาด แต่มันเป็นความบ้าต่างหาก มันเป็นเรื่องบ้าๆที่ผม...”
“โอเคค่ะ” เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับเขา จนเขาอยากจะลืมไปให้หมดจากใจ “ฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องบ้ามากเหมือนกัน มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่บอสไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ทุกอย่างมันจบตั้งแต่วันนั้นแล้ว เพราะมันเป็นความผิดร่วมค่ะ ฉันเองก็ผิดด้วยเหมือนกัน”
เขายกมือขึ้นกุมขมับ “ผมขอเวลาคิดหน่อย”
“คิดอะไรคะ”
เขาถอนหายใจหนักหน่วง มองหน้าเธอด้วยความยุ่งยากใจ “มันไม่ใช่ความผิดคุณ...นิล...คุณไม่จำเป็นต้องลาออก”
“จำเป็นสิคะ เพราะตอนนี้ฉันกลายเป็นเรื่องผิดพลาดของบอสไปแล้ว การที่บอสต้องเห็นหน้าฉันทุกวัน ก็เท่ากับตอกย้ำความผิดพลาดของบอสทุกวัน ฉันไปก่อนที่บอสจะเกลียดฉันมากไปกว่านี้ดีกว่าค่ะ”