แม่จัน

จันทร์เจ้า หญิงสาวที่เกิดคืนพระจันทร์เต็มดวง เธอมีความสามารถพิเศษ ยามสัมผัสถูกเนื้อตัวใคร จะสามารถมองเห็น อดีต และอนาคตของคนๆนั้น จนมักมีคนเข้ามาให้ทำน่ยดวงชะตาให้ แม่นเสียจนใครๆมักเรียกเธอว่า "แม่หมอจัน"
**********


(จันทร์เจ้านอนตาขุ่นเขียวบนโซฟาเบดตัวยาว โดยมีชายหนุ่มรูปงามเกยทับไว้ทั้งตัว)

ภาพปรากฎกะทันหันแวบเข้ามาในหัวทำเอาจันทร์เจ้างันไป หญิงสาวรีบผละออกห่างจากจุดอันตรายนั้น
แต่คนตัวโตฝีเท้าเบากลับเข้าถึงตัวเธอภายในชั่วอึดใจอาศัยแค่จังหวะเธอเผลอชะงักไปครู่เดียวเท่านั้น
เจษฎายิ้มถูกใจเมื่อคว้าร่างคนตัวเล็กตรงหน้าไปกอดแน่น แขนแกร่งรัดสองแขนเธอแนบชิดติดลำตัว

จันทร์เจ้าเตรียมตั้งรับไว้แล้ว แต่แค่เสี้ยววินาทีที่เผลอก็ทำเสียเปรียบ ยิ่งดิ้นรน ปลอกแขนแข็งแรงนั้นยิ่งโอบกระชับรัดแน่นยิ่งขึ้น
รองเท้าสูงๆนั้นอีก ทำให้เธอดิ้นไม่ถนัด จนเผลอสะดุดจนเสียหลักเปิดโอกาสให้เจษฎาดันร่างบางถอยหลังไปยังจุดหมายที่อยู่ไม่กี่ก้าว

เขารู้ว่าคนตัวเล็กคนนี้ปราดเปรียวแค่ไหน จึงไม่ประมาท ชายหนุ่มรั้งร่างเพรียวเอนลงบนโซฟาเบดอย่างพอดี ริมฝีปากยกยิ้อย่างพอใจเมื่อร่างกายทุกส่วนสัดเบียดแนบชิดกัน

"นี่คุณ!
จันทร์เจ้าตกใจจริงๆ ที่ลงมานอนอย่างไม่ทันตั้งตัว แขนขาแข็งแรงเขารัดเธอแน่นเหมือนงูเหลือมรัดเหยื่อจนขยับไม่ได้ หนำซ้ำเจ้างูตัวนั้นยังจูบเปะปะไปทั่วใบหน้าแหงนหงาย แม้จะส่ายหน้าหลบแค่ไหนก็หนีริมฝีปากอุ่นๆไม่พ้นจนเริ่มรู้สึกโมโห หากทว่าเธอก็ได้แต่กัดฟันเอ่ยกับเขา
"พี่เจษ.. ปล่อยก่อนค่ะ" ยอมเรียกเขาเสียงอ่อน แต่แววตายังมีประกายกรุ่นโกรธ

"ยอมเร็วจัง"
เจษฎายิ้มเจ้าเล่ห์ ประทับริมฝีปากร้อนผ่าวบนหน้าผากมน นจูบเปลือกตาแผ่วเบาก่อนจะอ้อยอิ่งจูยบนพวงแก้มแดงเรื่อนุ่มหอม

"เจ็บแขนค่ะ" คนร่างเล็กประท้วงเสียงอ่อยหน้าตาแดงก่ำ
เจษฎายิ้มรู้ทัน แต่ก็ยอมคลายแขนออก หากยังทิ้งน้ำหนักทาบทับร่างนุ่มไว้ เขารู้ดีกว่าใครว่าร่างเล็กๆ นี้แข็งแรงและมีพิษสงมากมายแค่ไหน ยิ่งคิดว่าเธอไม่น่าจะยอมแพ้เขาง่ายดายอย่างนี้ จึงรวบมือทั้งสองข้างของเธอรั้งไว้เหนือศีรษะ...