ดอกไม้ของจอมมาร

"ฮ่าๆ ฉันโคตรชอบเลยเวลาที่เห็นเธอกลัว ถ้าพ่อกับแม่เธอยังอยู่แล้วเห็นว่าฉันกำลังทำอะไรกับลูกมันคงสะใจพิลึก" เขาหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัว "แต่ฉันก็เชื่อนะ ว่าพ่อแม่สารเลวของเธอก็ยังเฝ้ามองเธออยู่ตลอด หึหึ! อย่าเพิ่งไปเกิดล่ะ อยู่เป็นผี อยู่ดูความฉิบหายของลูกมึงเลย เพราะกูจะให้มันย่อยยับด้วยน้ำมือกูเอง"
"ฮึก! คุณป๋า อย่าทำอะไรทานตะวันเลย ถ้าคุณป๋าเกลียดทานตะวัน ทานตะวันไปอยู่ที่อื่นไม่มาให้คุณป๋าเห็นหน้าตลอดชีวิตเลยก็ได้ ฮึก! แต่ขอร้องอย่าทำอะไรทานตะวัน" ยกมือไหว้เขาประหลกๆ ขอความเมตตาจากเขา ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"ขอความเห็นใจจากฉันเหรอ?" เขาแสยะยิ้มแล้วนั่งยองๆ ยื่นมือมาบาดน้ำตาของเธอเบาๆ ทานตะวันขนลุกซู่เมื่อสัมผัสได้ถึงความโรคจิตจากเขา
"อย่าทำอะไรทานตะวันเลย ฮึก"
"ฉันก็อยากเห็นใจนะ แต่ ..." เขาเว้นวรรคแววตากระด้างนั้น ไม่ได้มีความสงสารแม้แต่น้อย "ความรู้สึกนั้นในใจฉันมันไม่มี"