วายร้ายยอดรัก

“ออกไปนะ!”
“เดี๋ยวนี้กล้าไล่พี่เชียวหรือ...”
ชาร์คีลถามพร้อมๆ กับรอยยิ้มประดับดวงหน้า ยิ่งเขายิ้มก็ยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ จนหล่อนแทบลืมหายใจอีกครั้ง เขาดูดีเสมอในทุกๆ ครั้งที่มอง
“พี่มาหา...”
“งามไม่สำคัญขนาดที่จะต้องให้ท่านชายแห่งกามาลเสด็จมาหาด้วยพระองค์เองหรอกเพคะ” เชิดหน้าสูงอย่างไม่คิดยอมแพ้ แต่เจ้าน้ำตาไม่รักดีมันก็ทะลักไหลออกมาจนได้
“เสด็จกลับไปเถอะเพคะที่นี่ไม่มีอะไรศิวิไลสำหรับท่านชายหรอก”
กำลังจะเดินหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าเอวบางเอาไว้แต่ ก่อนที่จะรั้งเข้าไปกอดแน่น รุ้งงามดิ้นรนด้วยความแง่งอน ความน้อยใจถล่มยับอยู่ในอก
“ใช่ ไม่มีอะไรศิวิไลสำหรับพี่ แต่ที่นี่มีเมียของพี่อยู่ ดังนั้นถึงยังไงพี่ก็ต้องมา...”
คำว่า ‘เมีย’ ทำเอารุ้งงามหน้าร้อนผ่าว ไม่เคยคิดว่าชาร์คีลจะกล้าพูดคำนี้ออกมา ในเมื่อเขาเองไม่ใช่เหรอที่เป็นฝ่ายไม่แยแส
“งามไม่ใช่เมียของใคร!”
“แต่งามเป็นเมียของพี่ อย่าบอกว่าจำไม่ได้เชียวนะ เพราะนั่นมันจะทำให้พี่ต้องทวนความจำให้กับงามอีกครั้ง ซึ่งเวลาที่ใช้มันก็คงจะยาวนานเกินกว่าที่เราจะไปขึ้นเครื่องได้ทัน”
แก้มสาวแดงระเรื่อด้วยความอับอาย พยายามจะดิ้นหนีให้พ้นจากอ้อมแขนอบอุ่น ริมฝีปากร้อนผ่าวที่โจมตีลงมาทั่วทั้งไปหน้า ก่อนที่มันจะไปหยุดดื่มด่ำอยู่ที่กลีบปากอิ่มของหล่อนเนิ่นนาน