ยัยตัวแสบของ ( พวก ) ผม

“อีแหนมมมม!!” “อะไรของมึงอีพริก กูตกใจ!”
“กูจะไปเป็นพริตตี้ มึงสนใจป่ะ” “อีพริก! มึงดูสารร่างมึงด้วย อีห่า!”
“ทำไม กูก็ว่ากูสวยนะ” “กูไม่เถียง ตอนนี้มึงสวย มึงน่ารัก มึงขาวโอโม่ แต่…”
“มึงพูดดีมีเหตุผลมาก แล้วมึงแต่อะไร?” “มึงเตี้ย!! มึงเห็นพริตตี้มั้ย เค้าไม่สวยอย่างเดียวนะมึง ต้องสูงยาวเข่าดีด้วย” “อีแหนม รูปร่างไม่เป็นอุปสรรค มันอยู่ตรงนี้เว้ย”
ฉันจิ้มไปที่อกด้านซ้ายของอีแหนม มันก้มลงมอง
“หัวนม??” “หัวนมพ่อมึงดิ!! อยู่ที่ใจโว้ย”

“พี่ออมมมมม!!” เสียงอ่อนเสียงหวาน “อ้าวว่าไงพริก แหนม”
แฮ่กๆๆๆๆ หอบลิ้นห้อย วิ่งมาเหนื่อย “คือพริกจะถามพี่ว่า พริกกับแหนมอยากสมัครเป็นพริตตี้จ่ะ”
“หาาาา.. เอาจริงดิ” “จริงจ่ะพี่ หนูมั่นใจในตัวเองมาก”
พี่ออมมองฉันตั้งแต่หัวจรดตรีน “เรื่องหน้าตา ผ่าน แต่ความสูงนี่คิดหนักเลยนะ”
“พี่ออมจ๋าาาาาา ความสูงพวกหนูยังมาไม่สุดแค่นั้นเอง ตอนนี้เป็นพริตตี้ฉบับพกพาไปก่อน เรื่องความสูงไม่เป็นอุปสรรคหรอก ให้พริก กับ แหนมได้ลองเถอะนะ นะ นะ น๊าาาา”
“งั้นก็ได้ เลิกเรียนพี่จะพาไปหาพี่หมอกก็แล้วกันว่าพี่เค้าจะโอเครึเปล่า”
“เย้ๆๆ พี่ออมน่ารักที่สุด สวย แถมใจดีด้วย” ฉันพูดด้วยความดีใจ
“ไม่สวยได้ไง มันทำมาทั้งตัว อยากเห็นเบ้าหน้าเดิมมันรึเปล่าล่ะ?” เพื่อนพี่ออมพูด พลางหยิบรูปในกระเป๋าตังค์ของพี่ออมยื่นให้ฉันดู
“เชี้ยยยยยย!! พี่มาไกลมากเลยนะ” “ไม่ไกลได้ไง ดูสภาพมันเมื่อก่อน ดำ ฟันเหยิน ดั้งแหมบมีแค่รูจมูก กรามออกยังกะสี่เหลี่ยมคางหมู รวมๆหน้าแม่งยังกะกบ ฮ่าๆๆๆ”
“อีสัส!! มึงไม่ต้องชมกูขนาดนั้นก็ได้”................................

“อีแหนม รองเท้าแม่งสูงจนกูเดินไม่เป็นแล้วเนี่ย” “กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอก เกร็งจนสันนิบาตจะแดกขากูแล้ว” ฉันมองไปรอบๆงาน เห็นพริตตี้เดินไปเดินมา ในงาน แต่ละคนสูงยาวเข่าดี สวยทุกคน พอก้มดูแตัวเองก็แอบขำ นี่กูเป็นพริตตี้ หรือหลักกิโลวะ ฮ่าๆๆ
แต่ฉันหมั่นใจว่าฉันสวย และทำได้ดีไม่แพ้คนอื่นแน่ เพราะพี่ออมสอนมาอย่างดี แถมพี่ออมยังเป็นพริตตี้แถวหน้าด้วย ทุกอย่างเป๊ะ!
“อีพริก นมกูจะปลิ้นออกมาจากชุดแล้วมึง” “หอยกูก็จะโผล่แล้วเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่กูใส่ชุดวับๆแวมๆขนาดนี้ พี่เหนือรู้ กูโดนเละแน่เลย”
“ป่ะ ไปนั่งที่ห้องแต่งตัวกับพี่ออมเถอะ ขืนอยู่ตรงนี้ อัมพาตแดกขากูแน่ เมื่อยชิบหาย รองเท้าห่าอะไรวะ ส้นแม่งสูงยังกะตึก ไอคอนสยาม เหน็บแดกขากูชาไปหมด! เพราะมึงเลยอีพริก แม่งคิดทำแต่ละอย่าง โคตรลำบาก แถมแต่งหน้าแต่งตา จนกูหนักหน้าไปหมด”

“อีแหนม กูว่ายืนยิ้ม พูดซ้ำๆแบบนี้แม่งน่าเบื่อว่ะ มึงคิดเหมือนกูมั้ย?”
“เออ กูก็คิดเหมือนมึงแหล่ะ มันน่าจะเร้าใจมากกว่านี้นะ” ฉันแสยะยิ้มให้อีแหนม มันต้องไม่น่าเบื่อแบบนี้ เรื่องสนุกไว้ใจอีพริก กับ อีแหนมได้เลย
“มึงจัดเลยอีแหนม กูเชื่อใจมึง” “จัดไปเพื่อนรัก กูจัดให้!” อีแหนมเดินขาสั่นไปล้วงของบางอย่างออกจากกระเป๋าโดเรม่อนของมัน มันหยิบมือถือ กับ ลำโพงบลูทูธเดินมา “มึงพร้อมนะอีพริก” “กูพร้อมมาก”
ฉันกับอีแหนมถอดรองเท้า แล้วดีดแข้งดีดขา แก้เมื่อย พลางบิดขี้เกียจไปด้วย
ฮ้าาา ค่อยสบายตัวหน่อย ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ฉันกับอีแหนมเป็นตาเดียว
ฉันกับอีแหนมเดินอาดๆไปลากโต๊ะที่ใช้ลงทะเบียนมาที่รถ
ครืดดดดด ~ ครืดดดดดดๆๆๆๆๆ
ฉันกับอีพริกกระโดดขึ้นบนโต๊ะ โดยถอดรองเท้าไว้ข้างล่าง
“มิวสิคมา!!” อีแหนมเปิดเพลงดังลั่น ฉันกับอีแหนมก็เริ่มออกสเต็ป วาดลวดลาย ปานสาวรำวงงานวัดทันที
“วู้ วู้ วู้!! ทางนี้จ้า รถหรูดูดี มีไว้ขับเสริมบารมี วิ่งฉิว ระบบความปลอดภัยเยี่ยม เบรคดี ไม่มีสะดุด มิดไมค์ไม่มีสั่น ตีนลั่นได้ทุกเส้นทาง วูวววววว์”
ฉันตะโกนบอกสรรพคุณ พร้อมกับโยกย้ายส่ายสะโพก จนนมเด้งดึ๋งๆ ไปตามแรงสั่นของร่างกาย คนที่เข้ามาชมรถหรู ตอนนี้ต่างเดินมาที่บูธของฉัน ไม่เว้นแต่นักข่าว ไม่รู้ว่ามาดูรถ หรือมาดูนม แต่ฉันไม่สนใจ ปากก็พูด ร่างกายก็โยกย้ายไปมาตามจังหวะดนตรี ฉันโดดลงมา แล้วเดินไปที่รถ พยามจะเปิดประตูโชว์ด้านใน แต่มันเปิดยังไงวะ พยามเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก อีแหนมก็เต้นสะบัด เมามันส์มากนะมึง มาช่วยกูก๊อนนนนน
ฉันหันไปมองรอบๆ แก้เขินด้วยการเต้นส่ายไปมา เด้งหน้าเด้งหลัง ส่งยิ้มหวานๆ แต่มือก็พยามเปิด แม่งรถห่าไร เปิดยากชิบ!!” ไม่ต้องคิดอะไรมาก คนอย่างอีพริก แห่งบ้านทุ่งหมาหอน ไม่ยอมแพ้หรอกเว้ยยย!!” ฉันใช้ตีนค่ะ เน้นตีนนนน!! ช่วยยันไปที่ข้างประตู มือก็พยามดึง จนแล้วจนรอด ประตูก็ไม่เปิด ตอนนี้ฉันเหงื่อซ๊กไปหมด ยากเย็นขนาดนี้ มีตังกูก็ไม่ซื้อ