รับสลิ่มสักถ้วยไหมครับ

เพราะจะถูกตาจับแต่งงานกับคนที่ไม่ชอบ ‘เสี่ย’ จึงหลบออกไปอยู่เพนท์เฮ้าส์ที่แม่ทิ้งไว้ให้เป็นมรดกของเขา ที่นั่นเขาได้เจอกับ ‘อาลัว’ พนักงานร้านไก่ทอดที่เป็นแฟรนไชส์ที่บริษัทตานำเข้า และความว่าง ความไร้สาระของเสี่ย เขาจึงตามพัวพันอาลัวเรื่อย ทีแรกเพราะสถานการณ์พาไป ทีหลังก็ค้นพบว่าชอบเธอเข้าแล้ว แต่อาลัวที่มีที่มาไม่ธรรมดาประกาศกร้าวว่าเธอ “ไม่กินสลิ่ม” ก็แล้วเสี่ยจะต้องทำยังไงถึงให้เธอยอมกินสลิ่มออแกนิคถ้วยนี้ !!!

*****

“ติ๋มค่ะ” ผู้จัดการบอกชื่อเสียงแผ่ว ไม่รู้คุณเสี่ยจะเอาอะไรอีก เธอระแวงไปหมดแล้ว
“ผมสั่งไก่ให้อาลัวเอามาส่งที่คอนโดนะครับ แล้ววันนี้ก็ให้เขาเลิกงานเลยได้ไหม?”
พี่ติ๋มมองหน้าอาลัวอย่างไม่รู้ควรทำยังไงสุดท้ายเลยตอบไปว่า
“น้องต้องตอกบัตรออกตามเวลาค่ะ”
อาลัวจ้องหน้าผู้จัดการอย่างไม่เข้าใจ นายเสี่ยนั่นพูดอะไร?
“คุณก็ตอกแทนสิ”
จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ตอกบัตรแทนกันโทษถึงไล่ออกเชียวนะ แต่จะให้ปฏิเสธหลานเจ้าสัวก็ท่าจะไม่ได้
“ค่ะ”
ผู้จัดการวางสายแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้อาลัว
“ไปส่งไก่แล้วก็เลิกงานได้เลยนะ พี่ตอกบัตรแทนให้”
อาลัวอ้าปากหวอ
“ได้ยังไงคะพี่ติ๋ม ไหนว่าผิด”
“ก็คุณเสี่ยเขาขอมา” พี่ติ๋มกระแทกเสียงอย่างที่น้อยครั้งจะทำ เพราะเธอเป็นคนใจเย็นไม่ค่อยโมโหอะไรใคร
“เขาเป็นใครคะพี่ติ๋มมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เราทำนั่นนี่” อาลัวพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
พี่ติ๋มถอนหายใจแรงๆ แล้วกระแทกเสียงหนักกว่าเดิม
“เขาเป็นสลิ่ม!”
มีแต่สลิ่มเท่านั้นแหละที่จะเอาแต่ใจตัวเองไม่สนสี่สนแปดอะไรแบบนี้ ใครจะย่อยยับคับใจอะไรก็ไม่สน