21 กรกฎาคม

ความปรารถนาที่เลือนลาง ความจริงที่ยากแก่การถูกยอมรับ อนาคตที่สร้างขึ้นได้ด้วยตอนนี้...

แสงแดดที่เจิดจ้า โถมกระหน่ำไปที่เด็กชายคนหนึ่ง เขาชื่อว่าคามืน เขามีรูปร่างเตี้ยผิวดำคล้ำ ในเวลานี้เขากำลังขนผักกะหล่ำที่อยู่ในตะกร้า เพื่อที่จะนำไปให้ร้านขายส้มตำ คามีนต้องเดินผ่านถนนที่มีอากาศร้อนในประเทศไทย ในตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงในฤดูร้อน ความร้อนแผดเผา

รู้สึกได้ถึงลมจากรถยนต์ผ่าน เป็นลมที่ไม่เย็นเลยสักนิด อีกไม่กี่กิโลก็จะถึง ในระหว่างทางเขาก็วางตะกร้าผักลง พร้อมกับล้วงขวดน้ำในกระเป๋ายกดื่ม เขารู้สึกถึงเหงื่อที่ไหนลย้อยลงตามใบหน้า ลงมาที่ซอกคอ ไม่มีจุดไหนในร่างกายที่ไม่มีเหงื่อ น้ำที่เขาเพิ่งยกดื่มกเหลือไม่มากเเล้ว หากไม่รีบเดินต่อไป น้ำในขวดก็คงจะหมดในไม่ช้านี้แล้ว

ในเวลานี้เป็นเวลาช่วงโควิด ที่ทุกคนจะต้องอยู่บ้าน แต่เด็กชายวัย8ขวบ จะต้องลุกขึ้นมาทำงานหาเงิน ระหว่างทางเขาเห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขาจะต้องพักอยู่ที่นั่นสักพัก เพราะส่วนล่างตอนนี้ชาไปหมด เขาวางตะกล้าผักไว้ข้างๆ มองตรงไปเห็น ซอยหมู่บ้านหนึ่ง ตรงสุดทางมีศาลาใหญ่ เห็นหญิงชราเเละเด็กหญิงสองคน กำลังนั่งทำอะไรบางอย่าง

ในตอนนั้นคามีนก็ไม่ได้สนใจ เพราะไม่ใช่ธุระอะไรของเขา เขาเงยหหน้ามองขึ้นฟ้า เปลือกตาค่อยๆปิดตาลง ลมร้อนพัดมากระทบใบหน้า รู้สึกที่ความเย็นกว่าเดิม เวลานี้เหมาะมากสำหรับการพักผ่อนเที่ยง
แต่จู่ๆหลังจากที่หลับตาลง คามีนก็รู้สึกได้ถึงฝีเท้า ที่ใกล้เข้ามา ตรงมาที่เขา เขาลืมตาขึ้นมา ก็เห็นหญิงชราคนนั้นที่นั่งอยู่ศาลาเมื่อตะกี้นี้ เขาตกใจมาก ทำไมยายถึงเดินมาหาเขากันนะ เขาเลยตะโกนถามออกไปว่า
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับยาย"?

ยายมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเดินหลังค่อมเดินมาที่คามิน แวบแรกที่คามินสังเกตเห็นสีหน้าของยาย รู้สึกได้ถึงความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก เขากลืนน้ำลายเเล้วลุกขึ้นยืนถามยายอีกครั้งว่า
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับยาย"?

เธอหันมามองที่ผมอย่างช้าๆ หลังที่อันค่อมของเธอทำให้ผมรู้สึกว่าเธอน่าสงสาร ผมของเธอขาวโพลนไม่มีผมดำเลยสักเส้น เมื่อเธอเดินเข้ามา เธอก็สะดุดตอไม้ล้มลง ใกล้ๆกับผม ผมเดินไปถามเธอว่า
"เป็นอะไรไหมครับ"
จากนั้นผมก็เดินไปหาเธอ ผมมองไปเห็นเล็บฉีกของเธอ เลือดไหลเต็มนิ้วโป้ของเธอ แสดงให้เห็นเล็บฉีกกว้าง ผมรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ด้วยความเป็นผู้ชายก็ฝืนเอาไว้