ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ 2 (เล่มจบ)

มารจะรักคนธรรมดาสามัญไม่ได้ เรื่องนี้นางรู้ดี เพราะเหตุนี้นางจึงถูกลงทัณฑ์ยาวนานถึงเจ็ดร้อยชาติ แต่ในเมื่อนางคือมาร 'เหตุใดต้องยอมทน มิสู้หาตัวตายตัวแทนมิดีกว่ารึ?'
“คิดดีแล้วใช่หรือไม่ชิงเซียน” แมวสีดำเอ่ยถามบุตรสาวของจอมมารที่ยังคงนั่งบำเพ็ญเพียรลมปราณแก่กล้าอยู่บนยอดเขาไทเหลียงคุนอย่างกังวล
“คิดดีแล้ว หลังจากที่ข้าสังหารบิดาของหลานอันฉีแล้วเสร็จร่างกายข้าก็จะแตกสลายเพราะธาตุไฟเข้าแทรก แต่หลังจากนั้นก่อนที่ข้าจะวนกลับไปเข้าร่างเดิมในอีกสามวัน ข้าต้องดึงนางมาแทนข้าให้ได้” มองแมวดำข้างกายที่อยู่กับนางมาหลายร้อยปี “แต่ถ้าไม่ได้ ไม่ข้าก็นางคงต้องวิญญาณดับสูญ” หรือสิ้นชีพไปเลยทั้งคู่
“แล้วบิดาเจ้า?” เหตุใดนางจึงไม่หวาดกลัวผู้สั่งลงโทษนาง คิดจะหนีก็หนีงั้นรึ
“บิดาข้า...รู้” นางเชื่อเช่นนั้น ไม่มีเรื่องใดที่เกี่ยวกับนางแล้วบิดาจะไม่รู้ “และท่านรู้ว่าข้ากำลังจะหมดหน้าที่จากตรงนี้แล้ว”
แมวดำทำหน้าแปลกใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องถูกลงโทษอีกสามร้อยชาติหรอกรึ?”
“เอาไว้” ก้มมองสตรีในอ่างน้ำ “ถ้าเจ้าได้เจอนาง เจ้าจะรู้อี้หยุน” ชิงเซียนกล่าวกับสหายตัวน้อยก่อนจะเริ่มร่ายคาถาจากเผ่ามาร วินาทีที่ร่างของนางเริ่มแตกสลาย นางมองอี้หยุนแล้วเอ่ยคำสุดท้าย “ลา ก่อน”

ยุคปัจจุบัน
เฮือก!! สาวน้อยน่ารักสะดุ้งตื่นพร้อมกับเหงื่อกาฬไหลจนท่วมร่าง ในคืนนี้มีบางอย่างแปลกไปคล้ายกับกายนี้ไม่เหมือนเดิม สองมือบางยกขึ้นสำรวจร่างกายพลันใบหน้างาม...ยิ้ม "สำเร็จงั้นรึ?"


ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับนางมารย้ายร่างมาอยู่ในภพปัจจุบันนะคะ เนื้อหาค่อนข้างกระชับ รวดเร็วไม่ยืดเยื้อ ไม่ลีลา ติดที่พระเอกของเราอาจจะหูเบาไปหน่อย ฝากติดตามเล้่มหนึ่งด้วยจ้าา