ถ้าเธอเลว ฉันจะร้าย

“คุณ…ไม่ใช่สิ พี่บัตเตอร์ใช่ไหมคะ?” เธอลุกขึ้นแล้วคลี่ยิ้ม เอาจริงผมโคตรเกลียดรอยยิ้มนั้น มันเหมือนปอบหวีดสยองยังไงยังงั้น
"อย่ามาเรียกฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้สนิทกับเธอขนาดนั้น แล้วที่สำคัญรีบพาร่างของเธอ ออกไปจากห้องของฉันเดียวนี้!" ผมพูดเสียงกระด้าง กลับไม่ได้ทำให้เธอย้ายร่างของเธอออกไปจากห้องอย่างที่คิดแม้แต่น้อย
เธอดึงที่มาร์คหน้าออกแล้วมองหน้าผม เชี่ย! ผู้หญิงที่เป็นแคดดี้ที่สนามกอล์ฟ โดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกนี่หว่า...
แล้วที่สำคัญเธอปากแซ่บมาก
"ห้องนี้เป็นห้องฉันเหมือนกัน ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้!" หน็อย กล้าดีอย่างไรมาบอกว่าห้องตัวเอง ทั้งที่ห้องนี้มันเป็นห้องของผม เป็นของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยัยผู้หญิงบ้านนอกนี่
"พูดผิดพูดใหม่ได้นะ มันจะเป็นของเธอได้อย่างไร ในเมื่อห้องนี้มันเป็นของฉัน บ้านหลังนี้เป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งย่ามในบ้านหลังนี้"
"คุณบัตเตอร์คงจะลืมไปว่า..."
"ไม่ต้องมาคงมาคุณ ไม่ต้องมาเรียกฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"
"แล้วจะให้เรียกอะไรล่ะ!"
"ไม่ต้องเรียก ออกไปให้พ้นหน้าฉันก็พอ!"
"ออกไปไม่ได้หรอกค่ะ ในเมื่อคุณอลิซจ้างให้ฉันมาเป็นผู้หญิงของคุณบัตเตอร์ ฉันก็ต้องทำตาม ฉันมีหน้าที่อะไร ส่วนคุณไม่ต้องมาห้าม ฉันไม่สนใจคำพูดของคุณ" เธอเอ่ยแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ผมนี่ถึงกับหัวร้อน ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะผมกรี๊ดไปแล้วนะ เพราะผมโมโหคนตรงหน้า
"หุบปากแล้วออกไป แม่ให้เท่าไหร่ฉันจะให้เธออีกเท่าตัว"
"เงินซื้อฉันไม่ได้หรอกค่ะ" เธอเหยียดยิ้ม ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะไม่อยากได้เงิน ในเมื่อยอมรับเงินแม่ผม เพื่อมาเป็นเด็กผม แต่ ... ใครจะเอา เธอไม่ใช่สเปกของผมเลยแม้แต่น้อย ผมชอบขาว ๆ ตัวเล็กหุ่นดี แต่นี่เธอตัวใหญ่
เธอไม่ใช่คนอ้วนนะครับ แต่โครงสร้างร่างกายของเธอดูถึกทนบึกบึน ผิวของเธอก็ออกสีแทนคล้ำนิดหน่อย หน้าตาก็พอไปวัดไปวา สวยหวานแต่ไม่ได้สวยอะไรมากมาย "ถ้ามันไม่มากพอ"
นั่นไง! ที่แท้เธอก็อยากได้เงิน ก็อย่างว่าแหละครับ เธอมาหาเงินใช้หนี้ให้พ่อแม่นิ่ ย่อมอยากได้เงินเป็นธรรมดา ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินวันที่โดนไล่ออก เธอคงจะจัดหนักจัดเต็มลินินมากกว่านั้นแล้ว
"เอาเท่าไหร่"
"สิบเท่าของเงินที่แม่คุณจ้าง!" หน็อย ยัยเด็กหน้าเงิน ผมได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ ไม่ลั่นคำพูดไม่สุภาพออกมา