เสน่หาพันธนาการร้าย

โปรยปราย(1).....
คุณปู่นะคุณปู่สร้างพันธนาการบ้าๆ รู้หรือไม่ว่าตอนนี้หลานสาวคนสวยต้องมาแต่งงานกับคนตาบอด พิรดายืนจ้องรูปภาพชายวัยชราที่แขวนอยู่ผนังห้อง ริมฝีปากอิ่มบ่นอุบอิบคนเดียว พลางครุ่นคิด 'เขาตาบอดจริงหรือแกล้ง'

โปรยปราย(2)...
มือหนาเลื่อนขึ้นมาจับมือคุณหมอที่กำลังแกะพลาสติกครอบดวงตาออกไว้แน่น เขาจำกลิ่นกายของเมียสาวได้ 

" คุณติณมีอะไรเหรอครับ หรือว่าเจ็บแผล " 

" ภรรยาผมอยู่ที่นี่ " 

" ห๊า!! " เสียงคุณหมอและพยาบาลร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มรู้ได้อย่างไรพวกเขายังไม่ได้บอกว่ามีคนอยู่ในห้องด้วย  มุมปากหยักหนาอมยิ้มบางๆ พิรดาเหลือบเห็นสาวน้อยกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวต้องยอมปล่อยให้มันไหลลงมาอาบแก้ม ไม่ว่าจะมองเห็นหรือไม่ก็ตามสามียังคงจำกลิ่นตัวเธอได้เสมอ ร่างบางก้าวเข้าไปใกล้ข้างเตียงเอื้อมมือมาจับมือหนาอุ่นยกขึ้นแนบข้างแก้มด้วยความรัก 

" เปิดเลยครับผมพร้อมแล้ว " เสียงทุ้มๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

" หนึ่ง..สอง..สาม.. ค่อยๆ ลืมตานะครับ " 

ติณณภพทำตามคำสั่งของคุณหมอ เขาค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่ถูกปิดมานานลืมตาพร้อมกับกะพริบเบาๆ สร้างความคุ้นเคยกับอากาศภายนอก สักพักก็ต้องหลับปิดเปลือกตาลงเพราะรู้สึกแสบนิดๆ 

" หลับตาพัก แล้วค่อยลืมตาใหม่นะครับ " 

ชายหนุ่มทำตามเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ค่อยๆ ลืมตาขึ้นใหม่ปรับสายตามองผ่านเลนส์จอตาเห็นใบหน้าเรียวสวยเลือนรางค่อยๆ ชัดขึ้นจนเกือบเป็นปกติ นัยน์ตาดำคมเข้มจ้องมองภรรยาสาวไม่กะพริบ เหมือนกับว่าถ้าเขาหลับตาลงจะไม่เห็นเธออีก

" พี่มองเห็นน้องดา ...เห็นน้องดาแล้ว " เสียงทุ้มๆ พึมพำตะกุกตะกักตื้นตันใจ  พิรดาโน้มตัวเข้าไปกอดสามีด้วยความรักน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด เสียงร้องไห้สะอึกสะเอื้อนด้วยความดีใจ ไม่อายคุณหมอกับพยาบาลทึ่ยืนมองสามีภรรยาแววตาทั้งสองแสดงความยินดีกับคนทั้งคู่

#จบfeelgood