เมียมโน

"พี่รุตจะอธิบายว่าอะไรคะ?จุลลาเอ่ยถามเสียงขื่นหลังจากนิ่งเงียบจ้องหน้าเขาอึดใจ

"อธิบายว่าทำไมว่าที่คู่หมั้นคนสวยของพี่ถึงมานอนกอดกันแน่นบนเตียงกับพี่ หรือพี่รุตจะบอกว่าพี่ไม่รู้จริงๆว่าในงานแม่พี่เขาพูดกันว่ายังไงบ้าง?
"หรือพี่รุตจะบอกอีกว่าพี่ไม่คิดอะไรกับเขาทั้งที่กอดกัน จะจูบกันอยู่แล้วถ้าจูนไม่หน้าด้านเปิดประตูเข้ามาก่อน"
"พี่รุตคิดว่าจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้จูนเชื่อพี่ได้ยังไง? จุลลากลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนจะพูดต่อด้วยความรู้สึกร้าวรานไปทั้งหัวใจ

"เพราะตอนนี้จูนไม่มีความเชื่อใจใดๆ กับคำพูดของพี่อีกต่อไปแล้วค่ะ"
จุลลาเอ่ยต่อด้วยความเจ็บช้ำและอัดอั้น น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ไม่ให้มันร่วงหล่นต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่อาจสะกัดกั้นไว้อีกต่อไป

มารุตคว้าร่างเล็กมากอดไว้กับอกอย่างเสียใจและรู้สึกผิดในคำตัดพ้อว่าทั้งน้ำตาของจุลลา จริงอยู่เขาอาจจะใจอ่อนที่ไม่กล้าใช้ความรุนแรงกับรินดา ถึงจะเป็นความจริงที่เขาไม่ได้อยากได้รินดา แต่เวลานั้นที่มีผู้หญิงร่างนุ่มนิ่มก่ายกอดแนบแน่นขนาดนั้นก็ทำเอาชะงักไป ไม่รู้ว่าจะใจแข็งผลักไสเธอได้หรือเปล่า จนกระทั่งเขาหันมาเห็นจุลลายืนต่อหน้า จึงรู้ว่าไม่ได้ต้องการผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่ของลูก
และตอนนี้มารุตรู้สึกหวั่นใจว่ามันจะสายไปหรือเปล่า

"จูนครับ พี่ไม่ได้มีอะไรกับรินจริงๆ พี่ไม่รู้ว่ารินเข้ามาในห้องนอนพี่ตอนไหน"มารุตพูดเสียงเครือ กอดคนในอ้อมแขนไว้แน่นอย่างกังวล ไม่สนใจว่าคนร่างเล็กจะดิ้นรนผลักไสต้องการออกจากอ้อมแขนเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย หากชายหนุ่มก็รัดร่างบางไว้แน่นหนาไม่ยอมปบ่อยเช่นกัน

สุดท้ายจุลลาก็ซบหน้าสะอื้นกับอกเขาอย่างพ่ายแพ้ เสียงร้องไห้นั้นบาดลึกลงในหัวใจคนฟัง มารุตได้แต่ลูบไหล่บอบบางอย่างปลอบประโลม หวังให้เธอใจเย็น
ผ่านไปครู่หนึ่งจุลลาผละออกจากอ้อมแขนนั้น หญิงสาวเงยหน้าสบตาคนรักทั้งน้ำตา

"พี่ไม่รู้จริงๆหรือคะว่ามีผู้หญิงมานอนกอดพี่ทั้งคน"
มารุตเมินหลบตาคนตรงหน้าอย่างละอายใจ เขารู้ตัว หากยังมึนงงจนยังไม่ทันได้คิดจะทำอะไร จุลลาก็เข้ามาเจอเสียก่อน หากลึกๆแล้วมารุตแน่ใจว่าเขาไม่คิดจะนอกใจเธอ

"พี่รุตรู้อะไรไหมคะ จูนเหนื่อยที่จะพยายามประคับประคองชีวิตคู่ของเราเอาไว้แล้วค่ะ เหนื่อยที่จะรักพี่ฝ่ายเดียวโดยที่พี่ไม่เคยสนใจความรู้สึกจูนเลย" จุลลาเอ่ยเสียงเครือเมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไป
มารุตยกมือขึ้นมากุมไหล่สั่นสะท้านนั้นไว้ ดวงตาคู่คมแดงเข้ม

"ไม่จริงครับ พี่รักจูน พี่ขอโทษที่พี่ปิดบังจูนก่อนหน้านี้ พี่สัญญาครับว่าจะเล่าเรื่องทุกอย่าง ไม่ปิดปังจูนอีก สำหรับเรื่องรินมันจบแล้วจริงๆ พี่ให้เขากลับบ้านไปแล้ว.."

"แล้วถ้าจูนไม่มาหาพี่วันนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นหรือคะพี่รุต? จุลลาถามแทรกขึ้นมา
"พี่คงนอนกับผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่บอกไม่ได้มีอะไร แต่พี่ก็เก็บเขาไว้ใกล้ชิด คนในบ้านหรือแม้กระทั่งแขกในงานคุณแม่พี่ทุกคนก็คิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือเมียพี่"จุลลาเจ็บปวดกับสิ่งที่จะเอ่ยแต่ไม่อยากทนอีกแล้ว

"จูนพอแล้วค่ะ จูนให้อิสระกับพี่ค่ะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะรั้งกันเอาไว้ เราหย่ากันเถอะพี่รุต อยู่ไปพี่ก็ทุกข์ใจและอึดอัด จูนก็เหนื่อยแล้วเช่นกันที่จะวิ่งตามพี่ฝ่ายเดียว"

"ไม่เอาครับ จูนกำลังโกรธ อย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรหุนหันได้ไหม?

"จูนไม่ได้ตัดสินใจด้วยอารมณ์ค่ะ จูนคิดมาสักพักแล้ว หากก็ลังเลเพราะคิดว่ามันจะยังพอมีโอกาสสักนิดที่เราจะปรับความเข้าใจกัน แต่วันนี้พี่รุตก็ได้ให้คำตอบนั้นแล้วว่ามันไม่มีโอกาสที่ว่าแล้วจริงๆ" หญิงสาวจ้องตาคนตรงหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว น้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว เธอควรพอและจบเสียทีกับความรู้สึกเหมือนมีอะไรอัดแน่นอยู่ในอกตลอดมาตั้งแต่แม่เขาป่วย และมีผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่บ้านนี้ อยู่ใกล้ชิดกับเขาตลอดหลายเดือนโดยที่เขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเธอสักนิดว่าจะเป็นยังไง
วันนี้เธอควรพอแล้วจริงๆ!