มารยาสีชาด

หากความรักระหว่างนางผู้มิมีหัวนอนปลายเท้าและบุตรชายของผู้ที่ชุบเลี้ยงนางมาตั้งแต่ยามเยาว์มิสามารถเป็นไปได้ เช่นนั้นแล้ว 'เย่วซิน' ผู้นี้ก็ขอถอดใจส่ง 'พี่ซัวหยาง' ไปให้สตรีที่คู่ควร
"คุณหนูเจ้าคะ คุณชายมาจริงๆ เจ้าค่ะ" เสี่ยวเม่าเดินอ้อมเรือนไปบอกคุณหนูของนางตรงหน้าต่าง หลังจากที่นางเห็นอีกฝ่ายนั่งจับชุดคลุมและทำท่าคิดไม่ตกอยู่เช่นนั้นร่วมหนึ่งเค่อ (15 นาที)
เย่วซินพยักหน้ารับ พร้อมกับถอนหายใจยาวๆ นางเดินอย่างแผ่วเบาไปเปิดประตูห้องนอนของตนเองให้อ้าเอาไว้ เสื้อคลุมสีขาวถูกปลดลงจนเหลือเพียงเอี๊ยมแนบเนื้อยาวจรดหัวเข่า ตากลมมองกระจกเงารั้งรอให้ร่างแกร่งเดินเข้ามาอยู่ในสายตา และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาถึงชานเรือน จึงแสร้งรวบผมขึ้นสูงเผยลำคอเนียนระหง ให้บุรุษในดวงใจได้เห็น!!! 'พี่ซัวหยางเกลียดสตรีเจ้ามารยาและไร้ยางอาย' แม้มันมิใช่นิสัยของนาง แต่เพื่อสกุลเสิ่นแล้ว นางก็ยินดี
"เย่ว ซะ"
"อุ๊ย พี่ซัวหยาง" ความอายจนผิวแก้มแดงจัดคือเรื่องจริง แต่ความไม่ตั้งใจที่จะให้บุรุษมาเห็นนั้นคือสิ่งล่อลวง นางรีบยกมือขึ้นปกปิดเนินอกอวบอิ่มแล้วก้มหน้าลง แม้อยากจะร้องไห้เพียงใด นางก็มิอาจกระทำได้ นอกจากร้องขอ "พี่ซัวหยางเห็นใช่หรือไม่เจ้าคะ"
พรึ่บ!! เจ้าของนามรีบหันหลังกลับในทันที ผิวขาวเนียนไร้ที่ตินั้นยังติดตรึงอยู่ในสำนึก ปากอยากจะโป้ปดว่าไม่เห็นก็ดูคล้ายจะเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าหากตอบว่าเห็น นั่นหมายถึงเขาต้องรับผิดชอบนาง "พี่เห็น" แม้จะยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงมานั่งแก้ผ้าอยู่ตรงนี้ทั้งที่มิใช่เวลา หรือว่า?
"ข้าจะไปบอกท่านพ่อ ให้จัดการเรื่องของเรานะเจ้าคะ"
"...."
เย่วซินให้กำลังใจตนเองและกล่าวพร้อมน้ำตาไหลริน "พี่ซัวหยางกับข้ารักกัน เช่นนั้นพี่ควรรับเย่วซินเป็นฮูหยินก่อนคุณหนูซือ" ม่านน้ำตาบดบังแผ่นหลังแกร่งของบุรุษที่ยังคงไม่กล่าวคำใดออกมา หากพี่ซัวหยางฉลาดลึกล้ำ เขาต้องรู้ว่านี่คือแผนที่จะจับเขาเข้าหอกับนางก่อนงานมงคลขระหว่างซือหลิวเยี่ยนและเขาจะมาถึง มือบางกระชับชุดคลุมขึ้นสวมทับร่างงามของตนเอาไว้ 'หัวใจของนางยังคงทนรับความเจ็บปวดได้มากกว่านี้ เท้าเล็กบอบบางเดินตรงเข้าไปสวมกอดบุรุษที่ยังคงยืนหันหลังคล้ายลังเล แก้มอิ่มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแนบลงบนหลังแกร่ง "ข้ารักพี่มาก แม้พี่จะต้องสมรสแต่ได้โปรดรับข้าไว้ก่อนที่ท่านจะเข้าหอ"
พรึ่บ!!!
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของคุณชายสกุลเสิ่นนอกจากภาพแผ่นหลังแกร่งนั้นเดินทิ้งห่างออกไปจากเรือนเล็กเรื่อยๆ เย่วซินปิดประตูห้องของตนเองแล้วเดินกลับไปนั่งอยู่หน้ากระจกเงา ภาพหญิงสาวกลั้นสะอื้น ดวงตาบวมช้ำยังคงปรากฏออกมาให้เห็นชัดเจน ทุกเรื่องที่ทำในวันนี้ ล้วนสวนทางกับนิสัยของนางอย่างสิ้นเชิง และทั้งหมดที่ทำ ล้วนทำเพื่อสกุลเสิ่น! "หัวใจข้ายังไหวอยู่ใช่หรือไม่นะ" นางปลอบตัวเองซ้ำๆ พร้อมกับปาดน้ำตาที่เอาแต่ไหลไม่หยุด


ปล.นิยายเรื่องนี้คือเรื่องที่เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง งดดราม่าและกรุณาคอมเม้นต์กันอย่างสุภาพนะคะ