วาสนารังสิมันต์

"พวกคนรวยล้นฟ้า คงไม่เหมาะกับคนอย่างกูหรอกนั่งกินสเต๊กกับเหล้าขาว"ดอกรักใช้แทนความในใจเขามอบให้กับหญิงสาวแต่แล้วเธอก็กลับกรุงเทพโดยไม่บอกกล่าว ทิ้งให้ชายอายุย่างสามสิบห้าปีนั่งเสียใจอยู่ลำพัง

(โรม x พับแพร)

(189cm x 160 cm)

____________

โรม รังสิมันต์ ไกรนรสิงห์

X

พับแพร แพรไพลิน กิตติธาดาสกุล

______________

ใครแถวนี้ก็เกรงกลัวบารมีของบักหรั่งกันทั้งนั้นล่ะ มีแต่ลูกที่กล้าเข้าหามัน

ว่ากันว่ามันคือลูกชายของอดีตกำนัน อายุย่างสามสิบห้าแล้วแต่ก็ไม่มีงานมีการอะไรทำเอาแต่เกาะพ่อกิน แต่โชคดีตรงไหนรู้ไหมตรงที่พ่อของมันร่ำรวยเงินทองมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งรถเกี่ยวข้าว ลานมันสำปะหลัง ลานข้าว ลานอ้อย เป็นของมันหมดทั้งแถบนั้นแหละ

เธอเห็นในอีกมุมที่คนอื่นไม่เห็น เพราะแบบนั้นจึงตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้ไม่ยาก จากลูกคุณหนูรวยล้นฟ้าเธอเลือกจะมาใช้ชีวิตธรรมดากับเขาผู้เป็นที่รัก ไม่สนใจคำคนรอบข้างไม่สนแม้กระทั่งคำเอ่ยห้ามของพ่อแม่ อยู่กับคนอื่นอาจจะเห็นแก่ตัวแต่พออยู่กับเธอกลายเป็นคนอบอุ่น เอาใจใส่ ดูแลดุจเจ้าหญิง

"บ่มีดอกกุหลาบงามๆ กูมีแต่ดอกรักที่ไปเด็ดเอาอยู่ข้างทางส่ำนั้นละ"

...

ร่างกายล่ำสันของชายหนุ่มเดินไปตามคันนาหลังจากที่กินอาหารมื้อกลางวันเสร็จไม่รู้ว่าใจของเขาประสงค์สิ่งใด ท่ามกลางแสงแดดจ้ารังสิมันต์เคลื่อนตัวไปหยุดตรงต้นดอกรักกลายเป็นความบังเอิญที่เวลานี้มันออกดอกสีขาวเขาไม่รอช้าที่จะเด็ดออกจากต้น กลุ่มผมสีดำขลับเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อแม้จะบ่ายแต่เขาไม่ได้เกรงกลัวต่อแสงแดดเลยแม้แต่น้อย หมู่มวลดอกไม้สีขาวผลิดอกสลับกับดอกตูมๆ ที่กำลังมีนอนช้อนไชอยู่ทว่ารังสิมันต์ไม่ได้สนใจเด็ดตามจำนวนที่เขาต้องการผิวเข้มบนร่างกายสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นมันวาว

"อะไรเหรอจ๊ะ มันคือดอกไม้เหรอ"

"ดอกรัก ไม่เคยเห็นเหรอ"

"ไม่เคยจ้ะ พี่เอามาทำไมเหรอ"

"เอามาให้มึง ดอกฮักความหมายกะตามชื่อนั่นละ" (เอามาให้มึง ดอกรักความหมายก็ตามชื่อนั่นแหละ)

"เอามาให้แพรเหรอ แต่ว่าถ้าไม่คิดอะไรเขาไม่เอาให้กันหรอกนะจ๊ะ"

"ก็เพราะคิดไงถึงเอาให้"

...