สลักรักไว้เพียงเรา (หนังสือเสียง)

‘รับขวัญ’ เคยแอบรักเพื่อนสนิทของพี่ชายแต่ด้วยเหตุการณ์หนึ่งทำให้เธอรู้เช่นเห็นชาตินิสัยของเขา ความรักจึงแปรเปลี่ยนเป็นชิงชัง

‘คีย์แรน เจริญยศ เคเซอร์’ ชิงชังน้องสาวคนละแม่ของเพื่อนสนิทเช่นกัน เพื่อนๆ ทั้งปรามทั้งเตือนอย่างไรก็ลบล้างอคติที่ชายหนุ่มมีต่อหญิงสาวไม่ได้

สถานการณ์บางอย่างนำพาให้สองหนุ่มสาวได้กลับมาถกเถียงเรื่องในอดีตที่ไม่มีใครอยากเอ่ยถึง เพราะมันนำพามาซึ่งความชิงชัง ความเกลียดที่มีให้แก่กัน เมื่อความจริงเปิดเผยก็ไม่มีใครรู้ว่า... ความรักที่เคยเลือนหายจะกลับคืนมาไหม ความเกลียดชังที่เคยบดบังจะมลายไปหรือเปล่า

************

เพลียะ! ฝ่ามือบางตบเข้าที่แก้มสากของคนแอบมาทายาแก้แผลเป็นบนแก้มให้ตอนดึก แรงตบทำให้คนที่นั่งตรงขอบเตียงถึงกับเซไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ด้านล่าง

"อะไรของเธอวะ"

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

"ฉันก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก" คีย์แรนพยุงตัวลุกโดยที่ในมือมีหลอดครีมแก้แผลเป็นอยู่

"งั้นก็ออกไปซะสิ ออกไปจากห้องนี้"

"นี่มันบ้านฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่"

"ตราบใดที่ฉันยังถูกขังอยู่ในห้องนี้ ฉันมีสิทธิ์ให้ใครเข้าออกได้" รับขวัญเถียงคอเป็นเอ็น

สองคืนแล้วที่เขาแอบเข้ามาทายาที่แก้มให้ เธอไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งแต่กลับรู้สึกสะอิดสะเอียนเสียมากกว่า อย่าว่าแต่ไม่อยากให้สัมผัสตัวเลย แค่หน้าก็ยังไม่อยากเห็น

"มันจะมากไปแล้วนะ"

"มากกว่านี้ฉันก็ทำได้ ถ้าคุณยังเข้ามาแตะต้องเนื้อตัวฉัน ฉันจะกรีดหน้าตัวเองให้เป็นแผลใหญ่กว่านี้"

"อย่างเธอจะกล้าเหรอ มีแผลเป็นใหญ่ๆ บนหน้ามันจะไม่สวยนะแม่ไฮโซสาว"

"ลองไหมล่ะ ว่าคนอย่างฉันจะกล้าไหม มีแผลเป็นแล้วไง ดีเสียเวลาเจอหน้าผู้คนเขาจะได้อยากรู้ความเป็นมา โดยเฉพาะพี่แสนกับพี่เจย์น่าจะเป็นคนที่อยากรู้ที่สุดนะ อ้อ คงมีป้าหวานอีกคน"

"อย่าเอาแม่ฉันมาอ้าง"

"ไม่เคยคิดจะอ้างใครเลย แค่เตือนเอาไว้ต่างหาก"

ความบ้าดีเดือดก่อนหน้านี้ของหญิงสาวทำให้คีย์แรนไม่กล้าประเมินเธอต่ำไป แต่มันน่าโมโหตรงเธอไม่ยอมทายาแก้แผลเป็น

"ที่ไม่ทายาเพราะอยากใช้แผลนี้เอาคืนฉันนี่เอง คิดเหรอว่าจะยอมให้ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องแม่ฉันได้ง่ายๆ"

"ว้า รู้ทันจนได้"

หน้าตากวนๆ ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมันเขี้ยวจนอดคว้าตัวเธอเข้ามาบดจูบปากแซบๆ แจ๋วๆ นี้ไม่ได้ รับขวัญได้แต่เบิกตากว้างด้วยไม่คาดคิดว่าเขาจะทำแบบนี้ หญิงสาวดิ้นขัดขืนยามเขาดึงทึ้งชุดนอน