เมืองบังบด (หนังสือเสียง)

“มันเกิดอะไรขึ้นหรือคะ” หลานสาวเอ่ยถาม เบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัว
ตาณตั่งใจฟังอย่างใจจดจ่อ
“คุณปู่ของหนู ได้นำมาบางสิ่งบางอย่างออกมาจากเมืองบังบด”
“หมายความว่าไง” เธอพึมพำกับตนเอง
“มันเป็นของสำคัญ” เข็มขาวตอกย้ำความรู้สึก
แค่ได้ฟังเท่านั้น เข็มหอมยังรู้สึกหนาวเย็นไปถึงทรวงอก ขนแขนลุกชัน
“เขามาทวงคืนหรือคะ”
ท่านมองหน้าหญิงสาวอย่างเมตตาและสงสารกับสิ่งที่ได้เพิ่งรับรู้
“ใช่แล้ว” คำพูดท่านทำเอาเนื้อตัวเย็นเฉียบสมองเริ่มไม่สั่งการใด ๆ
“คนในบ้านหายสาบสูญ” ภาพของบิดาผู้จากไปอย่างไร้ร่องรอยแล่นวาบขึ้นมาในความคิด “แล้วก็การตายอย่างแปลกประหลาดคุณแม่” รำพึงรำพันกับตนเอง ก่อนที่เสียงจะขาดหายไปในลำคอ
สองอาหลานกราบลาหลวงตาบุญมีที่เป็นที่พึ่งทางใจของชาวบ้าน
“หนูกลับบ้านก่อนนะคะ” เข็มหอมเอ่ยเบา ๆ
ท่านพยักหน้าแทนคำตอบ
“ตาณไปส่งเข็มหอมด้วย” ท่านหันไปบอกชายหนุ่มนั่งที่ฟังอย่างเงียบๆ
“หลวงตาคะ ไม่เป็นไรค่ะ ”หญิงสาวปฏิเสธเสียงอ่อน และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“เก่งจริง ๆ ” ชายหนุ่มพูดจาแดกดันคนเดินจากไป แต่มียิ้มที่มุมปาก
“เอ็งมันปากร้าย” ท่านปรามหลานชาย
“หลวงตา แล้วผมต้องไปกับเขาจริง ๆ หรือ” หลานชายคนเดียวถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมึนงง
“ใช่ เอ็ง ต้องไปกับเธอ” คำตอบของหลวงตาหนักแน่นจริงจัง แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงความขี้เล่นของชายหนุ่มหายวับไปในพริบตา แทนที่ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก
“พวกเราต้องช่วยเธอ เพื่อหมู่บ้านภูดาวของพวกเรา”
ชายหนุ่มรู้สึกลำคอแห้งผาด
“แต่ไม่มีใครรู้จักทางไป หรือแม้แต่ประตูเมืองบังบด ว่ามันอยู่ตรงไหน”ปากพูดแต่สายตาจับจ้องอยู่ใบหน้าญาติผู้ใหญ่ที่มีอยู่คนเดียวของตน
“หนทางมันอันตรายมาก ทั้งจากสัตว์ป่า ภัยธรรมชาติ แม้แต่ผู้คน” ท่านพูดเสริมหลานชาย