ฤๅจันทร์จะหลงเงา

เธอสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนนั้นพักใหญ่ ก่อนจะขืนตัวให้พ้นจากอกกว้างเมื่อได้สติขึ้น หากเขาก็กลับกระชับอ้อมแขนนั้นใหม่อีกครั้ง
"บอกผมได้มั้ยว่าผมต้องทำอย่างไร คุณถึงจะเลิกเป็นแบบนี้"
"ฉันไม่รู้..."
เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่หญิงสาวไม่ตวาดกลับเหมือนทุกครั้ง
ใช่...ตั้งแต่นาทีนี้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป บนความเกลียดที่ฝังแน่นอยู่ในใจ ไม่มีอะไรร้ายเท่าความรู้สึกบางอย่างที่ตรงกันข้ามและกำลังขยายวงกว้างขึ้นทุกวัน...ทุกวัน
"แต่ผมขอบอกอะไรให้คุณได้รู้ไว้สักอย่างได้มั้ย ถึงคุณจะเกลียดผมมากแค่ไหน ผมก้ไม่เคยจะเกลียดคุณสักนิด และแม้เราจะแต่งงานกันบนความเกลียดของคุณ ผมก็พอใจที่ได้ดูแลและมีคุณอยู่ใกล้ ๆ ไปจนตลอดชีวิต