Egoistic love พันธะรัก

เพราะประสงค์ของปู่ พินัยกรรมบังคับให้เขาต้องเดินทางมาหาคู่หมั้นสาวจนถึงประเทศไทย ผู้หญิงที่ทำให้เขานึกเยาะเย้ยว่าเธอคงเห็นแก่เงิน แต่สิ่งที่เขาพบเจอ กลับกลายเป็นผู้หญิงเก่งคนหนึ่ง ที่แม้แต่หน้าหล่อๆ ของเขา เธอก็ยังไม่ยอมมอง พูดจาดีๆ ด้วยก็โดนดุ แถมเจ้าหล่อนยังเป็นเกษตรกรตัวอย่างท่ามกลางตึกสูง
จุดประสงค์ของปู่จอมบงการคืออะไรเขาไม่รู้ ความตั้งใจแรกของเขาก็คือจะทำลายผู้หญิงที่ร่วมมือกับปู่ของเขาให้ย่อยยับ แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือทำอะไร เขาก็ต้องตกเป็นเบ๊ให้เธอจิกหัวใช้ แล้วเขาจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เธอได้ปฏิเสธการแต่งงานตามเงื่อนไขในพินัยกรรม
เพราะในวันที่เขาถูกปฏิเสธ มันคือวันที่เขาได้หลงรักว่าที่เจ้าสาวของตัวเองจนหมดหัวใจ
เพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เธอชอบ เพราะเขาเก่งไม่พอที่จะเป็นผู้นำให้เธอได้ ผู้หญิงเก่งๆ อย่างเธอก็ดันไม่ชอบเป็นผู้นำใคร เธอต้องการผู้ชายในแบบที่เขาเป็นให้ไม่ได้
****
****
****
เดลปิเอโรมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนร่างของเธอลงจนเท้าของเธอเหยียบพื้นเขาจึงปล่อย แววตาของเขาราบเรียบจนเธออ่านความคิดหรือความรู้สึกของเขาไม่ออก
“ต้องการผู้ชายแบบนั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“แล้วถ้าฉันทำไม่ได้”
“ตามเงื่อนไขข้อที่หนึ่งของพินัยกรรม ฉันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธการแต่งงานกับคุณได้”
“แม้ว่าฉันคนนี้อาจจะรักเธอเข้าแล้ว เธอก็พร้อมจะทอดทิ้งความรู้สึกของฉันอย่างนั้นหรือ” เดลปิเอโรทอดน้ำเสียงเว้าวอน มองใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเริ่มมั่นใจว่าตัวเองกำลังพ่ายแพ้ให้กับปู่ พ่ายแพ้ให้กับคนตรงหน้า พ่ายแพ้ต่ออะไรหลายๆ อย่างที่เขาพยายามจะเอาชนะ
พิมาลินใจกระตุก ช้อนตามองสบประสานสายตาเว้าวอนของเขา เมื่อกี้เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม ‘อาจจะรัก’ ของเขามีความหมายแฝงหรือเปล่า หรือมันเป็นเพียงแค่คำล่อลวงให้เธอตกเข้าไปอยู่ในเกมของเขาหรือเปล่า
‘ปีแอร์มันชอบเอาชนะ อะไรที่ฉันอยากให้มันทำ มันก็จะประชด บางทีก็ทำได้ บางทีก็ทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม ฉันก็เลยเหนื่อยกับมัน’
คำพูดของคุณตาอาเธอร์ทำให้เธอลังเล ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ตาของเธอเห็นอยู่ในตอนนี้ เขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ เธออาจจะคิดมากไป หรือเธออาจจะคิดน้อยไป
เดลปิเอโรโน้มใบหน้าลงหาคนตัวเตี้ยกว่า จดจ้องมองริมฝีปากที่เผยอน้อยๆ อย่างลืมตัว สายตาที่สบประสานกันนิ่งนั้นคล้ายกำลังดึงดูดกันและกัน ริมฝีปากแตะสัมผัสเพียงบางเบา หญิงสาวไม่ผลักไสปฏิเสธหรือถอยหนี เขาจึงกดน้ำหนักเพื่อคลี่กลีบปากให้อ้ารับลิ้นร้อน
ลิ้นที่พันเกี่ยวปลุกอารมณ์เสน่หา ฝ่ามือใหญ่สอดผ่านเอวบางไปแตะแผ่นหลังก่อนจะตรึงร่างของเธอให้ยืนตรง ยามที่แข้งขาของเธอเริ่มไร้เรี่ยวแรง แผ่นหลังช่วงไหล่ของเธอเบียดเข้ากับผนัง ลมหายใจหอบแรงทำร่างเล็กๆ กระเพื่อมไหว ใบหน้าปัดป่ายกันไปมาเหมือนทั้งคู่กำลังต่อสู้เพื่อเอาชนะ แต่ความจริงเขาและเธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกที่พลุ่งพล่านของตัวเอง
‘มันต้องไม่เกินเลย’
หากมากกว่านี้ หากเกินเลยกว่านี้ มันจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก พิมาลินดึงตัวเองออกจากห้องภวังค์เสน่หาได้ก่อน สองมืออ่อนแรงยกแตะบ่ากว้างก่อนออกแรงผลัก ใบหน้าสวยก้มต่ำ เพื่อเลียและเม้มริมฝีปากเอาไว้
เดลปิเอโรแหงนหน้าเป่าลมออกปาก เขารู้ตัวเองว่าไม่สามารถหยุดความต้องการของตัวเองได้แน่ๆ หากหญิงสาวยินยอมเขาก็พร้อมจะนำพาเธอสู่ห้วงหฤหรรษ์ ต้องขอบคุณที่หญิงสาวช่วยไม่ให้เขาดูเลวร้ายไปมากกว่าที่เป็นอยู่
ฝ่ามือใหญ่เชยคางของหญิงสาวขึ้น เพื่อสบประสานสายตากันอีกครั้ง แต่หญิงสาวกลับเลี่ยงที่จะสบตาด้วย เธอน่าจะอายมากกว่า เพราะเมื่อครู่นี้เธอไม่ได้ปฏิเสธ เห็นแล้วก็อยากจะจูบอีกครั้ง แต่ถ้าเขาจูบอีก รับรองว่าเขาหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ หรือถึงต่อให้เธอหยุดก่อนเหมือนเมื่อกี้ เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถรั้งตัวเองได้เหมือนเดิมหรือเปล่า
“เข้าห้องเถอะ ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว” เสียงเขาเบาพร่า แววตากรุ้มกริ่มของเขาดูเซ็กซี่จนเธอขนลุก พิมาลินถอยห่าง จับลูกบิดประตูห้องด้วยมือไม้สั่นเทา มองหน้าเขาเพียงนิดก็ต้องรีบปิดประตูห้องเพื่อพาตัวเองให้อยู่ห่างจากเขามากที่สุด ก่อนที่เธอเองก็จะห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน