ดวงใจมาร(ลวงรักยายแว่น)

“ทีหลังไม่ต้องทำมาฝากฉันหรอกนะ เพราะเราไม่รู้จักกัน”
“ทำไมพี่ฌอณพูดอย่างนั้น”เธอรู้สึกอึ้งกับคำพูดที่ออกมา
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ก็เราไม่รู้จักกันจริงๆ”
“ขวัญข้าวเป็นแฟนพี่นะ”
“แฟนอย่างนั้นเหรอ ขนาดคนรู้จักเธอยังไม่มีสิทธิ์ได้เป็นเลย ยังกล้าที่จะฝันหาตำแหน่งที่ไม่สามารถฝันถึงได้อีก ไม่เจียมตัว”เขามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
ถึงแม้จะเป็นช่วงเลิกเรียนแล้ว แต่ก็มีคนเดินเพ่นพล่านอยู่ คนพวกนั้นเริ่มให้ความสนใจกับเธอที่ยืนตรงนี้ ทุกสายตาที่มองมายังเธอต่างรู้สึกสมเพชเธอที่ไม่เจียมตัว ก็เขาและกลุ่มเพื่อนของเขาแต่ละคนหน้าตาดีกันทั้งนั้น แถมยังรวยมากอีกด้วย เป็นกลุ่มดังของมหาลัยเลยหละ กลุ่มเพื่อนของเขาเดินออกไปรออยู่แถวบริเวณนั้น ให้เขาเป็นคนจัดการเอง ส่วนผู้หญิงในกลุ่มมองเธอด้วยความสงสารกึ่งเวทนา เธอกำลังจะเดินออกไป แต่เขากลับจับมือเธอไว้ แค่นี้เธอก็รู้แล้ว่าเธอคนนั้นสำคัญกับเขามากแค่ไหน
“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร ที่พี่ทำทุกอย่างกับขวัญข้าวมันคืออะไร”ตอนนี้เธอร้องให้ออกมาอย่างกับพลุแตก ตอนนี้ไม่สนใจใครทั้งนั้น
“มันก็แค่เรื่องสนุก หรือลองของแปลกชั่วครั้งคราวไง”
“แล้วที่เราไปไหนด้วยกัน”
“ไปไหนด้วยกันอย่าพูดให้ขำเลย ฉันไม่เคยเดินข้างเธอและจับมือเลย เพราะฉันอาย ที่จะต้องเดินข้างผู้หญิงไม่สวย แต่งตัวเชย อย่างกับป้า “
“พี่ฌอณใจร้าย” ใช่เธอพึ่งจะนึกได้ เพราะความรักมันบางตา เขาจะคอยเดินห่างๆเธอตลอด ไม่เคยไปกินข้าว ดูหนัง แม้กระทั่งจับมือ หรือแนะนำให้เพื่อนของเขารู้จัก หรือเวลาที่ฉันจะแนะนำเขาให้เพื่อนรู้จัก เขาก็เอาแต่หลบหลีกตลอด
“มันก็เป็นแค่การเดิมพันที่เพื่อนฉันวางไว้ ถ้าฉันสามารถฟันผู้หญิงที่เชย แต่งตัวป้าที่สุดในคณะภายในหนึ่งอาทิตย์ ฉันจะได้เงินห้าเหมื่นบาทในการเดิมพัน”
“แต่ขวัญข้าวรักพี่ฌอณนะคะ”
“ไม่ต้องมารักฉันหรอก และอีกอย่างฉันก็มีคนที่ฉันรักแล้ว เขาดีกว่าเธอมากในทุกๆๆอย่าง” เขาโอบเอวผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆและมองมาที่เธอ
“และนี่คือแฟนฉัน และเป็นผู้หญิงที่ฉันรัก เข้าใจแล้วใช่ไหม “พูดเสร็จเขาเดินโอบเอวผู้หญิงคนนั้น และเดินไปหากลุ่มเพื่อนของเขา ทุกคนหันมามองเธอด้วยตาเวทนา
“ฮือๆๆ”เขาเดินจับมือแฟนออกไป ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ากลับมาหาเธอ แล้วพูดออกมาไม่มีเสียง
“สมน้ำหน้า ไม่เจียมตัว”