ศึกสุริยันจันทรา

เมื่อเกิดศึกใหญ่เมื่อครั้งเหล่ามารและอสูรคิดจะยึดครองสวรรค์จนเกือบเข้าถึงองค์พระมหาโพธิสัตว์โดยมีทัพนาคีขาวผู้เป็นศิษย์และผู้คอยอารักขาเข้าต้านเพื่อรอเหล่าเทพนักรบและเทวะนาคากลับมาให้ทัน..แต่ก็มิอาจจะหลีกหนีการสูญเสียไปได้..สายเลือดนาคีขาวแห่งองค์ราชันย์เทวะนาคราชถูกสังหารจนสิ้น..เมื่อเหล่าเทพนักรบและเทวะนาคากลับมาปราบปราม ตัวการใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังและนาคเทวะผู้ทรยศได้หลบหนีโดยใช้การแฝงจิตหลีกเล้นมาอย่างยาวนาน...ผู้ถูกฆ่าจะกลับมาเป็นผู้ตามล่า..ผู้ถูกกระทำกลับมาเป็นเจ้ากรรม...เพื่อสะสางในสิ่งที่พวกเขาได้ก่อเอาไว้...แม้บางดวงจิตจะมาเกิดใหม่


"ปะ..ปล่อยข้านะ..เจ้าคนหื่นกาม..เหตุใดพระบิดาจึงยกข้าให้คนหื่นกามเยี่ยงนี้" ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ริมฝีปากบางๆยังคงโต้เถียงไม่หยุด

"เจ้าว่าพี่หื่นกามทั้งๆที่ยังมิได้ล่วงเกินอันใดเจ้าเลย..เยี่ยงนั้นก็คงต้องทำให้เห็นเสียแล้วว่าคนหื่นกามที่เจ้าว่าเป็นเช่นไร"
กล่าวจบใบหน้าหล่อคมก็ประกบริมฝีปากหวานๆที่เพิ่งต่อว่าไม่หยุดปาก..บดขยี้อย่างร้อนแรงจนริมฝีปากนางบวมเจ่อแดงจัด..ส่วนมือหนาก็กอบกุมทรวงงามทั้งๆที่มีผ้าแถบพันอกโดยไม่คิดจะดึงรั้งมันออก

"อึ๊!..อื๊ออ..อื้อออ!...จะ..เจ้าคนหื่นกาม"
มณียอดเกล้าหายใจหอบต่อว่าอย่างเดือดดานหลังนาคาหนุ่มถอนจูบอย่างเสียดาย

"หากเจ้ายังคงต่อว่าพี่..เห็นทีคืนนี้พี่จะเป็นคนหื่นกามอย่างเจ้าว่าเป็นแน่..และเจ้าก็จะต้องเป็นชายาพี่อย่างเต็มตัว..มณียอดเกล้า"
ดวงตาคมเข้มจดจ้องใบหน้างามอย่างหื่นกระหายเอ่ยแนบชิดจนริมฝีปากแทบจะประกบกันอีกครั้ง