ลิขิตรักมณีนิลกาฬ

เมื่ออาวุธคู่กายเกิดความซุกซนหนีหายไปยังโลกมนุษย์..ผู้เป็นเจ้าของอย่าง'มณีนิลกาฬ'ก็ต้องออกตามหาเพื่อนำกลับมาด้วยพลองสีนิลนั้นคือศาสตราวุธที่ได้รับพระราชประทานมาจากพระอัยกาผู้เป็นใหญ่แห่งเมืองบาดาล..ไฉนเลยจะปล่อยให้สูญหายไปได้...นาคาผู้มีโลกส่วนตัวสูงอย่างนิลกาฬจำต้องไปยังโลกมนุษย์ที่วุ่นวายด้วยคำสั่งจากจ้าวนาคแสนศาสตราวิจิตรผู้เป็นบิดา
แต่เมื่อเจ้าพลองตัวแสบกลับไม่ยอมกลับแถมยังแปลงกายเป็นปิ่นปักผมไปอยู่กับหญิงสาวนางหนึ่งเข้าอีกด้วย..นาคราชหนุ่มผู้ไม่ค่อยชอบยุ่งเกี่ยวกับอิสตรีจำต้องหาวิธีเอาเจ้าพลองกลับมาให้ได้...

"ชะ..ใช่...แต่ฉันจะยังไม่คืนปิ่นไม้ให้คุณตอนนี้..ฉันจะคืนให้ก็ต่อเมื่อฉันแน่ใจแล้วว่า..คุณมีค่ามากพอจริงๆ"
อัสมาเอ่ยตอบอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวแม้จะพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นไหวแต่หัวใจนั้นเต้นยังกับกลองศึก
"คุณ..คิดว่าผมอาจจะไม่มีค่าพออย่างที่คิดอย่างนั้นเหรอถึงต้องรอให้แน่ใจเสียก่อน"
ใบหน้าหล่อคมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำที่ดูเหมือนไม่เชื่อมั่น
"อะ..เอ่อ..แล้วคุณจะพิสูจน์ให้ฉันเห็นคุณค่าในตัวคุณได้อย่างไรล่ะ?"
หญิงสาวพยายามเชิดหน้าสวยๆสู้พร้อมเดินเข้ามาประชิดตัวอีกฝ่ายเสียเองเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้หวาดหวั่นอะไร

"เฮ้ย!..คะ..คุณ!"
คนตัวเล็กตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกแขนแกร่งช้อนร่างขึ้นมาวางไว้บนเตียงแล้วคร่อมทับอย่างไม่ทันตั้งตัว
"นี่คือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่หรือ?"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ใบหน้าคมเข้มจะยื่นเข้ามาจนปากร้อนแทบจะจรดริมฝีปากบางของอีกฝ่าย
"ไม่ใช่!...ฉันไม่ได้ต้องการตัวคุณ"
อัสมารีบปฏิเสธภายในใจตื่นเต้นหนักหัวใจเต้นรัวอย่างกับจะหลุดออกมา..ทั้งที่อยากจะตะโกนออกไปอย่างใจคิด
'ใครจะไปกล้าบอกว่าใช่เล่า..ข้าเป็นหญิงนะ'

"ยอมแลกปิ่นไม้ที่คุณหวงแหนกับตัวผม..ถ้าไม่ได้ต้องการตัวผมแล้วจะให้เข้าใจว่ายังไง?"
ปากร้อนเข้าแนบชิดฉกชิมกลีบปากสวยอย่างห้ามใจไม่อยู่..นิลกาฬรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูกไม่เข้าใจตนเองในขณะนี้เลย..คิดอยากจะออกห่างจากอิสตรีนางนี้ให้ไกลแต่ร่างกายกลับทำในสิ่งตรงกันข้ามเสียอย่างนั้น